woensdag 25 november 2009

Een struisvogel die stiekem wil kijken


De crisis speelt mij parten. De crisis speelt iedereen parten. Sommigen willen ervan weg, anderen floreren bij krapte.
Zelf ben ik er nog niet uit.

Enerzijds word ik geirriteerd en gedemotiveerd van de sfeer. Soms lijkt niets te werken, de spanning op de werkvloer 'mag ik blijven?' werkt bij mij niet motiverend. We worden 'harder' en daar wil ik ver weg van blijven. Ik blijf liever geloven in een sprookje...niet in de negatieve spiraal meedraaien, naief blijven.

Wel vind ik dat deze tijd tot creatieve uitspattingen leidt. Mensen worden geforceerd slimmer te zijn. Mensen met een sportmentaliteit gaan harder rennen wanneer ze dreigen te verliezen. Als er (onpopulaire) besluiten worden genomen, leidt dat er vaak toe dat zaken die al langer niet werkten, geen (waardevolle) aandacht meer hoeven.

Voorlopig ben ik dus een naieve struisvogel, die stiekem wil kijken welke spannende, creatieve uitspattingen we kunnen maken...

vrijdag 13 november 2009

geduld is een schone zaak


De Voorde (www.devoorde.nl) heeft iedere week een weekthema. Het inspireert me en deze keer ook:

Kunstenaar zijn betekent: niet rekenen en tellen; rijpen als de boom die zijn sappen niet opstuwt en die rustig in de voorjaarsstormen staat zonder bang te zijn dat er geen zomer zal volgen.
- Rainer Maria Rilke -

Voor mij gaat dit over vertrouwen in dat het goedkomt als je het niet pusht door teveel nadenken en onnodige zaken durft los te laten.

dinsdag 10 november 2009

'Ik vertrek',

is een tv-programma, waarin mensen naar het buitenland vertrekken om hun droom te realiseren. Ik heb een aantal uitzendingen gezien op www.ikvertrek.nl en ik geniet er echt van.

Ik geniet van het kijken naar mensen die op het punt staan hun droom te beginnen en daar dan vervolgens middenin terecht komen. Voor sommigen is het hun levenswerk, iets dat ze altijd al hebben willen doen. Voor anderen blijkt het een enorme illusie, want ze waren op zoek naar rust en die vinden ze allesbehalve. De verhalen geven mij weer eens het bewijs dat het najagen van je droom echt niet eenvoudig is, ook niet als je dat doet op een andere plek.

Bloed, zweet en tranen! Waarom werkt dat eigenlijk zo?

Je kunt nooit zeggen: ik vertrek, want 'ik' gaat mee. Dus je patronen ook. Om maar niet over de relaties te spreken; de mensen realiseerden zich vaak niet dat ze zoveel met zijn tweeen zouden zijn...de ellende werd alleen maar versterkt wanneer het moeilijk werd.

Je stapt uit het 'gewone carriere-pad' en bewandelt dus een nieuwe weg met weinig rolmodellen en voorbeelden, want het is 'jouw' weg. Allerlei barrieres, zoals zoiets ogenschijnlijks simpel als taal, dienen overwonnen te worden. De mensen die er sneller in slaagden, hadden een soort lichtheid waarmee ze hun uitdagingen aangingen... een soort humor bijna!

Het verdriet over illusies viel mij ook op. En die vind ik ingewikkeld, want je hebt toch dromen nodig om verder te komen dan waar je nu zit. Bij de Pulsar-opleiding spreken we over verlangens. Wanneer je je verlangen helder hebt (al een hele stap), kan je ervoor gaan zorgen dat deze verlangens uitkomen. Twee dingen zijn daarin belangrijk heb ik gemerkt:
1. Flexibiliteit: Je kunt niet eisen dat de uitkomst precies zo wordt als je had 'bedacht'.
2. Open blijven: Hoop is een belangrijk vervolg op het verlangen uitspreken. En die komt van buiten. Daar kan je weinig in beinvloeden, behalve dan je er ongelofelijk voor openstellen.

Misschien een nieuwe titel voor het programma: Ik hoop... ???

vrijdag 6 november 2009

Twijfel

Ik heb zin om weer te werken na mijn zwangerschapsverlof. Zin om 'mijn zinnen' weer te verzetten.

Ik krijg ideeen, zin om collega's te zien, ben boeken aan het lezen over trainen en ben op internet aan het surfen naar interessante onderwerpen.

Ik krijg ook twijfel.

Ik heb een superleuke baan, maar ik weet dat ik hem nog leuker kan maken. Ik doe leuke dingen, maar er zit meer en anders in mij. Laat ik het even zo of ga ik er meteen voor zorgen dat het nog beter wordt?

Ben ik ongeduldig?
Ben ik te negatief?
Of wil ik niet onzinnige dingen doen omdat ik 2 mooie kereltjes op de creche heb zitten en anders dus wel betere dingen te doen heb?
Of ben ik gewoon ambitieus, wil ik alles uit mij halen wat erin zit?
Wil ik mijn levenswerk nu beginnen of perfectioneren?

maandag 2 november 2009

liefde is natuurlijker dan haat

Dit vind ik mooi en geruststellend:No one is born hating another person because of the colour of his skin, or his background or his religion. People must learn to hate, and if they can learn to hate, they can be thaught to love, for love comes more naturally to the human heart than its opposite. (Nelson Mandela)

Ik ben een geboren...

Ik geloof dat iedereen maar 1 talent heeft. Maar 1? Ja, 1!
Iets waar je mee geboren bent, wat je van nature doet. Waar jij, alleen jij, extreem goed in bent.
Ik geloof dat je talent meer is dan een ambacht. Want waarom kan de ene schilder beter schilderen dan de ander? Omdat hij iets teweeg kan brengen middels zijn schilderwerk. Waarom is de ene trainer beter in een bepaald onderdeel dan anderen? Omdat hij iets teweeg kan brengen, dat niemand anders op die manier kan.
Het is uniek en het raakt zijn doel.

Zo ben ik zelf een geboren 'ontwapener'. Situaties waarin het nodig is dat mensen hun 'wapens' neerleggen en waarin het een stap voorwaarts betekent dat ze hun kwetsbaarheid tonen, floreer ik. Ik heb ontdekt dat door wie ik ben of wat ik doe, de ander 'zacht' durft te worden (mijn missie). En het is nog steeds spannend om hier voor uit te komen!
Ik gun iedereen het ontdekken van zijn of haar talent. Het biedt focus en ontslaat je van allerlei andere dingen die je ook nog allemaal moet kunnen.

Als ze als kind...

Songtekst: Lenette van Dongen - "Als ze als kind"

Als ze als kind niet altijd zo stil had hoeven zijn
Had ze vandaag het hoogste lied gezongen
Als ze als kind niet altijd zo alleen was geweest
Had ze vandaag misschien allang iemand gevonden

Als ze als kind niet altijd zo bang had hoeven zijn
Had ze vandaag misschien van iemand durven houden
Als ze als kind niet altijd zo'n puinhoop had gezien
Had ze vandaag kastelen kunnen bouwen

Als ze als kind de warmte van de zomer had gekend
Was ze die warmte in haar winter nooit verloren
Als ze als kind de warmte van een nest had gekend
Had het haar hele leven lang niet zo gevroren

Als ze als kind niet al zo oud had hoeven zijn
Had ze vandaag een kinderlied gezongen
Als ze als kind gewoon een kind had kunnen zijn
Was ze vandaag als een kind opnieuw begonnen...

Word maar zacht...


Dat is mijn persoonlijke missie: word maar zacht...
Wanneer mensen hard zijn voor de buitenwereld en dus ook voor zichzelf, wil ik 'aan'. Ik wil daar iets mee, vind het rot voor hen en voor mezelf. Ik wil dat ze verzachten, zichzelf durven terugvinden, zichzelf weer genoeg vinden en de wereld om hen heen weer zien met ontvankelijke ogen.

Vorig weekend tijdens mijn opleidingsweekend heb ik hem ontdekt, mijn missie. En het stemt me enorm vrolijk dat ik dat me nu herinner. Want ik weet het al heel lang, maar ik heb me nooit gerealiseerd dat dit is, wat me triggert, bezighoudt en interesseert in mensen.

Het stemt me vrolijk, omdat het me ontslaat van alle andere dingen die ik 'moet' zijn en kunnen. Dat pakken andere mensen op, met andere missies. Heerlijk!

Wat is jouw missie?