maandag 31 januari 2011

Waar is het nu tijd voor?


Ik keek net op mijn blackberry naar de datum: 31 januari. Alweer een hele maand voorbij van het 'nieuwe' jaar 2011. Oeps, had ik goede voornemens? Nog maar 11/12e van het jaar te gaan. Voor je het weet is het al weer zomervakantie.

Of leef ik dan teveel volgens de tijd die de klok en de kalender aangeeft?

Ik ben 'Stil de tijd' van Joke Hermsen aan het lezen. Zij (en met haar vele andere filosofen) maakt onderscheid tussen de kloktijd en de innerlijke tijd. Ik ken het ook...een leven naar de klok, zeker in een leven met 2 kleine kinderen en werk. Je rent van de ene activiteit in de andere. En het verlangen om meer naar mijn innerlijke klok te luisteren ken ik ook. Waar is het nu tijd voor? Even niets?
Dat kan bijna niet meer. Onze economische drive jaagt ons op. Terwijl creativiteit en ondernemerschap juist gediend zijn bij goed aanvoelen waar het tijd voor is. Hersenen moeten eerst ont-focussen om creatief te zijn, blijkt uit onderzoek. En door multitasken (blackberry, boodschappen, voorbereiden voor de dag voor morgen etc) gaat je IQ 10 punten omlaag. Ook dat nog.

Even niets doen dus. En je merkt direct dat we dat bijna niet meer kunnen. Vervelen is nu voor loosers, terwijl het vroeger juist erg chique was. School stamt af van het woord 'scholè' en dat betekent rust en vrije tijd. Rust en nietsdoen betekenden in de klassieke en filosofische gedachte de grondslagen van een beschaving. De tiran die zijn macht wilde vergroten, hield het volk continu bezig, om het rusteloos en onnadenkend te houden. In de huidige westerse beschaving is hard werken zaligmakend en is synoniem aan een succesvol bestaan. Aan welke tiran zijn wij nu onderhevig?
Quote uit het boek van Hermsen: 'pas als we niets doen, opent zich de ruimte van het denken en van de creativiteit, verschijnselen die zich door geen vooropgesteld doel of economisch nut laten sturen of opjagen'.

Mijn ego-stuk wil het druk hebben, sociaal geaccepteerde successen behalen, gezien worden. Mijn ego kan goed klok kijken.
Mijn andere deel (je zou kunnen zeggen, mijn ziel, essentie of whatever) kent de innerlijke tijd. Is gebaat bij rust, stilte en reflectie.
Mooie combi, al mag de balans dit jaar wel iets meer naar de innerlijke tijd. Nog 11 maanden te gaan. Daar gaan we weer ;-)!

maandag 24 januari 2011

Waarom toon jij je kwetsbaarheid?

Ik krijg veel vragen van trainingsdeelnemers, als: 'Waarom zou je je kwetsbaarheid tonen?' Ja, waarom eigenlijk?

Als je alleen al naar het woord kijkt, dan wil je ervan af: 'Je kwetsuren baren'.
Baren, dat doet pijn.

En baren levert ook iets heel moois op:
Tijdens een training is het vaak wel eenvoudig te laten zien. Er is altijd wel een deelnemer (vaak een vrouw), die 'zich kwetsbaar opstelt', en ongelofelijk veel indruk maakt. Je luistert als vanzelf naar zo iemand.
Je zou kunnen zeggen dat er de echte kwetsbaarheid is en de emotie, die er soms uit ziet als kwetsbaarheid. In de 'nep'kwetsbaarheid schuilt nog schuld naar iemand anders, of boosheid op iemand anders. Je geeft de ander de schuld van de pijn.
Echt kwetsbaarheid is niet schuldgevend, dat is met open armen 'je zelf kwetsbaar opstellen'. Heel open, uitnodigend, moedig, want er is weldegelijk (kans op) pijn. Uit echte kwetsbaarheid, straalt kracht. Zo iemand durft zichzelf te laten zien. Opent daarmee zichzelf en daarmee vaak ook iets in de ander.
Kwetsbaarheid levert soms tranen. En tranen zijn toch niet leuk? Tenminste dat leren we al vanaf jongs af aan. Als het echte kwetsbaarheid is, vind ik tranen altijd mooi.
Het is alsof de ziel dan spreekt: 'Ik wil er uit, ik wil er zijn'.

Als je echt contact wilt maken met de ander, is het prettig als er kwetsbaarheid mag zijn. Alsof je elkaars ziel uitnodigt er te mogen zijn.

donderdag 13 januari 2011

Prikken met open hart

Ik heb het even overal mee gehad. Ik erger me aan reclames, niet-nadenkende mensen op straat, TV, sommige werk-issues. Bijna alsof ik zin heb om overal tegenaan te schoppen. Even niet meer 'comme il faut' te zijn, iets dat ik normaliter toch wel geneigd ben te zijn.

Ik heb dit heel af en toe en meestal heb ik dan de neiging om me aan mijn eigen houding te ergeren. Om het zo snel mogelijk weg te stoppen en weer 'vrolijk' door te gaan. Maar ik heb nu ook het idee dat het nog wel even mag blijven. Er mezelf helemaal in te wentelen.

Mag dat? Wat heb ik er aan? Moet ik er uberhaupt iets aan hebben? Is het wel professioneel? Is het eigenlijk wel interessant voor een blog? (komt direct een stemmetje in mijn hoofd: 'lekker boeien of het interessant is voor anderen'...dat is dus precies wat ik bedoel).

Ik heb er wel iets aan.
Het maakt dat ik reserves verlies, gewoon sneller zeg wat ik bedoel. Vandaag merkte ik het in een tweetal coachingsgesprekken. Ik ergerde me aan de afweer van beide personen... en maar rondjes draaien. Ik bracht het sneller dan normaal ter sprake, dat ik boosheid voelde. Niet leuk voor de ander. Wel effectief.

Wat er op dit moment gebeurt is echt grappig, want nu ik dit schrijf, vraagt mijn man een aantal dingen over de voorbereiding van een spannend gesprek morgen. Een live moment dus: mijn irritatie wordt direct ingezet, haha. Ik erger me eraan dat hij aan zichzelf twijfelt en dat geef ik direct terug met stevige woorden. Hij is een tijdje stil. Ik ben benieuwd wat hij nu denkt, maar zeg niets. Hij zegt nu: 'Maar praat even door met mij...' Zijn interesse is gewekt! Na het gesprek verder te vervolgen zeg ik: misschien heb je nu niets aan mij, want ik ben toch op de irritatie-tour. En dat wijst hij zelfs niet af.
.....(nu ben ik heftig in gesprek)..... en dan zijn we klaar en verder.

Het is prikken met open hart wat ik doe!

Het is prikken vanuit een oprechte emotie bij mezelf. Maar ik vind het prettig om te merken dat mijn hart open daarbij 'open' blijft.

Conclusie: Voordat er iets verandert, moet je boosheid voelen. Irritatie. Dan is er pas urgentie om iets te veranderen. Ontstaat er energie om een keuze te maken. Natuurlijk moet de persoon dat eerst zelf inzien, maar goed...nu was ik vandaag de trigger misschien. Met open hart. Dat is wel belangrijk.

Bedankt 'mijn bui'
Bedankt 'mijn man'!

woensdag 12 januari 2011

In de ochtend...

The Best Part of the Day by David White

I don't think some realize
Of what they're missing out,
What us, early-morn risers
Know without a doubt.

By sleeping in 'til noon time
"We've got it made," some say,
But don't know they're robbing themselves
Of the Best part of the Day!

In the early morning hours
Everything is so fresh and new,
There is a Blessed Quietness--
A time to focus and renew.

This day 'fore the world gets crazy
And the pressures build up by the hour,
There's no better time to study the Word--
And ascend to prayer's precious tower.

For guidance and strength that is needed
For the perilous Journey ahead,
How much better to arm ourselves
And from the day's start, to be led.

I'm glad I've discovered this Blessing
'Tis the best part--what can I say?
In quiet serene--You speak to me
And Inspired, We start off my day!

God Bless Early Morning Risers
Who arise, time to spend with You,
May the Sense of thine Abiding Presence
Guide and Bless us the whole day through.

--------------
Mooi...Alles nog leeg, een hele nieuwe dag voor je, waarin de mogelijkheid bestaat lles op nieuw te starten.

donderdag 6 januari 2011

Stilte


Hoe vaak ben jij bewust van jezelf op een dag? Echt bewust?
Dat je uit de hektiek stapt en helemaal weer in jezelf kruipt? Alsof je je eigen 'midden' weer opzoekt? Zodat je weer vanuit je zelf kunt reageren, denken en doen?

De afgelopen dagen heb ik het geluk gehad dat ik dat vaak heb gedaan. Het lijkt op niets 'doen' en stil staan. Maar wat een ideeen krijg ik, die ik direct ten uitvoer breng en wat lijkt het dan allemaal te kloppen. De werking daarvan vind ik eigenlijk erg bizar, klinkt in eerste instantie raar. Want we zijn niet opgegroeid met het idee dat je door 'niets doen' veel bereikt. Nee...we moeten vooral veel doen, lang doorgaan en snel iets bereiken. Dat staat allemaal in de weg, tenminste bij mij vaak wel. Ook raar eigenlijk dat onze samenleving dit niet als vanzelf incorporeert. De natuur doet het wel namelijk. De seizoenen doen gelukkig nog steeds haar werk (al is dat in de kassen ook weer niet zo). En wist je dat in de winter, waarin het ogenschijnlijk stil is en alles 'dood' is, onder de grond krioelt van ontkiemend leven? Dat is wat er bij een mens ook gebeurt. Als je je momenten kiest van stilte, niets doen, ontkiemt er op den duur als vanzelf iets dat echt klopt. Ideeen die werken, initiatieven die hout snijden, noem maar op.

Dus doe je vandaag of morgen om 12.00 uur mee?
Doe je ogen dicht (desnoods op de toilet), wandel een stukje buiten of kijk uit het raam
Kruip voor een moment in jezelf
Adem rustig door
Zoek het stilste plekje op in je lichaam
Ben daar gewoon even en doe helemaal niets
Onderdruk maar even de neigingen van je denken, die je willen verleiden het doen vooral weer te gaan doen
Even niets....
Heb je het gevoel dat je echt 'in' het stilste plekje bent voor een tijdje, herinner dan je voornaam.

Wedden dat je anders uit je ogen kijkt? Dat je je collega's anders benadert? Dat je de plannen sneller of beter doorwerkt?

dinsdag 4 januari 2011

De weg ligt onder je voeten


De weg ligt onder je voeten. Hij ligt er al, je hoeft alleen zelf de stap te zetten.

Dat is een fijn idee, niet?
En ik vind het ook telkens weer moeilijk.

Een bijzonder interessant boek van Marcel Derkse, dat me telkens weer mateloos inspireert. En helpt bij het zetten van stappen, op die mooie weg.

Hij refereert ook aan het nummer van Acda en de Munnik: vandaag ben ik gaan lopen. Kippevel!

Veel plezier: