donderdag 31 maart 2011

Wees een schepsel, word een schepper

Misschien vind je dit een vage titel...ik had ook niet direct door waar het over ging. Als je er niet echt in verdiept, blijven de woorden ook best ver van je af staan. Maar ik ga het steeds meer begrijpen, omdat ik het steeds meer doe.

Voordat je dingen kunt bedenken, maken en neerzetten (het scheppen), zijn momenten van innerlijke rust nodig. Zodat je tot jezelf komt, bij je (echte) zelf te rade kunt gaan, waarover het echt moet gaan. Ook goed in je vel zitten, jezelf fit voelen. De tijd dat je jezelf echt een schepsel voelt. En dan komt de energie en motivatie er automatisch later bij.
En het voelt paradoxaal...als je het druk hebt, of iets spannend vind niet direct in de actie te schieten.

In het kader van mijn opleiding ben ik met een project bezig en daarbij volg ik 'het octaaf'. Het voert te ver om het in detail uit te leggen, maar hierbij een link naar voor wie meer wil weten: http://www.bartvandermeij.nl/blog/de-wet-van-het-octaaf/
Het komt erop neer dat je de eerste helft nog niets doet. Bezint voor gij begint dus eigenlijk.
Daarnaast voel ik de behoefte steeds meer om mezelf af te sluiten van de snelle wereld van Blackberry's, collega's, afspraken en ga zo maar door. Zodat ik vanuit 'mijn eigen midden', vanuit alle rust, ideeen krijg en besluiten neem. En deze besluiten passen beter dan besluiten die ik neem, omdat de waan van de dag het overneemt, of omdat ik me onterecht aanpas aan anderen.

Die twee ingredienten samen, leiden ertoe dat ik in deze 'doe' fase hele goede ideeen heb, die me tijd besparen, die effect èn impact hebben. Het is moeilijker en ook verbluffender dan ik dacht!

En dan deze passende quote:
Het werkelijke doen,
komt uit het niet-doen voort.

- Marcel Derkse - Uit: Zo vrij als een vlinder

dinsdag 15 maart 2011

Je eigen impact niet durven zien

Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zouden zijn.
Onze diepste angst is dat we mateloos krachtig zijn.
Niet de duisternis, maar het licht in ons is wat we het meeste vrezen.
We vragen onszelf af "wie ben ik wel dat ik briljant,
schitterend, begaafd of geweldig zou zijn?"
(Fragment uit een gedicht uit ‘A Return to Love’ van Marianne Williamson)

Dit Pulsar-Academie weekend heb ik de waarheid uit dit gedicht weer recht in mijn gezicht gekregen. Waarom vindt een mens het zo moeilijk om zijn eigen impact te zien en er in te geloven? Waarom vind ik het zo moeilijk en maak ik mezelf makkelijker kleiner?

Ik mocht zaterdag een programma geven aan mijn collega-studenten. En oh...wat vond ik het bijzonder. Heerlijk om te doen! Mijn intentie werkelijkheid zien worden. Echt eigenaar zijn en dus verantwoordelijkheid nemen en dragen. Een geinspireerd team inspireren. Energie zien en opbouwen. Vanuit stilte ontstonden er waarlijke originele ingevingen. En van daaruit ingevingen hoe een avond voor Pulsar I studenten te organiseren. En een 'Feest der Geneugten' in 2,5 uur in elkaar draaien. Voor de buitenstaander termen die misschien niet te vatten zijn, maar er was enorm veel energie opgebouwd in ieder geval. Veel inzichten.

Alleen...ik heb de impact ervan niet goed ingeschat. Ik had hem in ieder geval kleiner gemaakt dan hij was. Ik heb daarom de energie niet goed afgebouwd. Mede omdat ik niet had durven dromen dat er zoveel energie was opgebouwd door mijn medestudenten in de avond. Iedereen zinderde nog na en het was zoveel mooier geweest om deze te vangen in een inzicht en hierover bewustzijn te creeren. Het oogsten...
En laat dit direct over mijn eigen leervraag van dit jaar gaan. Dit is niet zomaar leren uit een boekje, maar leren door te ervaren, dat is goud waard.

En dan nog een paar mooie zinnen uit het gedicht:

En als wij ons licht laten schijnen,
schept dat voor de ander de mogelijkheid hetzelfde te doen.
Als wij van onze angst bevrijd zijn,
zal alleen al onze nabijheid anderen bevrijden.

Dat belooft wat ;-)