vrijdag 30 maart 2012

Moed(er)

Is het toevallig dat het woord moed, de eerste vier letters zijn van moeder?

Er is moed voor nodig om iets nieuws te laten groeien, iets te creëren. Een kind in je buik, zo ook een nieuwe visie op leiderschap of een nieuwe stap in je loopbaan. De visie of het idee alleen is wellicht nog niet zo moeilijk, maar wel de uiting naar je omgeving en de consequenties daarvan.

Hoe gaat dat met het dragen van een nieuw leven? Bij het moederschap lijkt het 'vanzelf' te gaan, de natuur leidt. Wat kunnen we daarvan leren voor het introduceren, of laten groeien van loopbaan-ideeen of nieuwe denkbeelden en uitingsvormen rondom leiderschap, nieuwe vormen van (samen)werken? Zoals ook op Go beyond MBA.

Laat ik eens lukraak een aantal items rondom moederschap onder de loep nemen, met daaronder een gedachte over het omgaan met je nieuwe idee:

Je raakt bezwangerd.
Je wordt geraakt door de huidige situatie in je werk, de wereld of je organisatie. Die biedt niet wat jij voor ogen hebt. Opeens of juist langzaamaan raakt de maat vol. Je missie is aan het ontstaan, terwijl je dat in eerste instantie niet direct door hebt.

Het is klein en kwetsbaar.
Je ideeën zijn langzaamaan aan het ontstaan. Je houdt ze voor jezelf, want ze zijn kwetsbaar. Dat is vaak bij een echt nieuwe, baandoorbrekende missie. Je kunt deze beter even laten gedijen, voordat ze gereed is om in de buitenwereld stand te houden.

Je past je ritme aan, want het kost energie om nieuw leven te 'bouwen'.
Het bouwen van een idee kost energie. In deze fase is het soms beter even een stapje terug te doen, om daarna te versnellen. Hoewel je lichaam niet de trigger is, kan je erop vertrouwen dat jouw vitaliteit nodig is om je missie te vertegenwoordigen.

Het wordt zichtbaar.
Voorzichtig ben je je ideeën aan het delen met anderen. Mensen merken dat je passie hebt, raken voorzichtig enthousiast. Of niet. In gevallen van echt baandoorbrekende ideeën met dienaangaande consequenties, voelt het soms alsof je 'uit de kast komt'.

De bevalling
Zonder pijn, geen realisatie van nieuw gedachtengoed. Het kost bloed, zweet en tranen om bestaande dogma's te doorbreken, om iets nieuws tot leven te roepen. Jij neemt positie in en de positie van anderen komt in het geding.

Je kind voeden met melk en liefde
Je project heeft jouw (geestelijke) voeding nodig. Zonder jouw passie kan het eenvoudigweg nog niet bestaan. Slapeloze nachten en doorzettingsvermogen zijn helaas soms nodig. Niet eens vanwege je idee, maar met name vanwege de consequenties van de realisatie. Je liefde en mildheid zijn geboden, anders 'verzuurt' de melk, en daarmee de geïnspireerden in jouw omgeving.

Ik wens alle mensen met mooie nieuwe ideeën alle sterkte toe om de realisatie en de consequenties moedig te kunnen 'dragen'!

Deze blog is geïnspireerd op een gesprekje met een geliefde collega. Zij weet vast dat ik haar bedoel: 'Houd moed! 'Je kind' gaat ooit op pad en verovert de wereld'.

zondag 18 maart 2012

De 'sprong'

Sinds kort ga ik af en toe op zondagochtend naar de Soefitempel in Katwijk. Een goed begin van de week en ik kom er steeds meer achter dat het niet zo gek is om een georganiseerd bezinningsmoment te hebben. Vanochtend was het onderwerp 'de sprong'. De sprong van enkel 'de rede' te laten regeren, naar je hart het voorportaal te laten zijn.
Laat ik nu net met een dilemma worstelen rondom een moeilijke keuze. Ik bleek op de goede plek zijn.

Ik merk dat ik bij moeilijke dilemma's er meestal met de rede er niet uitkom. Mijn hart weet het altijd, stiekem. Alleen is dat wat mijn hart zegt, niet altijd makkelijk. Ons hart houdt er geen beschermingsmechanismes op na.
Mijn hoofd bedenkt er altijd wel een smoes bij. 'Het is nu maar beter van niet...' of 'het komt later wel'. Bij moeilijke dilemma's handelt ons hoofd vaak uit angst. Ons hart is vele malen moediger.
De dichter Rumi zegt het mooi:
Love comes with a knife,
not with some shy question
and not with fears for its reputation.

Maar ach...wat is ons hart moeilijk te horen. Dat lukt alleen als we echt stil worden. Als de maalstroom in ons hoofd stil wordt.

Is dat de reden dat we soms zo'n 'kabaal' maken, onze agenda zo vol zetten met 'belangrijke zaken', ons zo af laten leiden, dat we ons hart niet kunnen horen? Omdat het niet altijd 'uitkomt'? Omdat moeilijke keuzes dan moeilijke, doch ware, consequenties hebben?

Na deze ochtend wist ik dondersgoed wat het antwoord was op mijn lastige keuze. Ik moest ook de consequenties dragen. Pittig, maar reëel. In het vertrouwen dat het in the end het beste is.

Daar gaat de moedige sprong over...sprongen zijn interessant! En laat ik nou ook in juni de Baak Leap begeleiden.