Connected?! 2 ...doen, doen, doen

Hoe is het met je?

Wat is je antwoord?

Eerlijk zijn...

De woorden 'goed' en 'druk' komen vast vaak in jouw antwoordrepertoire voor. Ook in de gemiddelde reflectierondes bij trainingsdeelnemers komt het woord 'druk' het laatste jaar echt vele malen vaker voor dan de jaren daarvoor. Omdat ik het zo vaak tegenkom (en ook de ernstige gevolgen die dat met zich mee kan brengen) maak ik me daar inmiddels best zorgen over.

Je bent een held als je hard werkt?!
Zijn we geïdentificeerd geraakt met wat we doen? Het lijkt er op dat hoe meer we doen, hoe meer we bestaan.
Ergens is het ook logisch. De technologie brengt ons vele dingen, waaronder dat het sneller kan dan vroeger. Neem het voorbeeld van emails: ik houd van emails, maar...waar ik vroeger 3 dagen de tijd kon nemen voor een antwoord, lijkt dat nu soms in 10 minuten te moeten. En ik raak aan die snelheid gewend, het neemt mijn ritme over. Mijn tempo verhoogt zich zonder dat ik daar erg in heb. De adrenaline laat me soms continu 'high' voelen, en zeer onrustig als ik even niets kan doen.

Het verplaatst zich naar doen, doen, doen, voor elkaar krijgen, actie, gaan! Momenten van rust, en gewoon ‘simpel’ zijn, zijn soms uit mijn (ons?) leven bezuinigd. Iedere stilte wordt ingevuld. Weinig tijd om in te ademen, een aanloop te nemen, voordat je weer kunt versnellen. De wereld raakt uitgeput en wij zelf inclusief.

De connectie met buiten is groter dan ooit
Dat ‘zijn’ is zowiezo moeilijker gemaakt, omdat er zoveel afleiding is in de vorm van I phones, reclames langs de weg, altijd iets op te zoeken, te communiceren. Er zijn altijd wel signalen op te vangen, signalen te verwerken. Plekken waar niets wordt verteld, waar het zomaar stil is, zijn schaars geworden en moet ik uit mezelf opzoeken in plaats van dat ik ze zomaar tegenkom.
In kringen waarin ik vertoef(de), was het niet ‘cool’ om van de natuur te houden of om geen gaaf verhaal te hebben als je elkaar tegenkomt. Ik krijg ook steeds meer in de gaten dat onze maatschappij de druk om te presteren en jezelf daarmee te profileren met zich meebrengt, hoger waardeert dan gewoon zijn. De social media als Facebook en LinkedIn zijn daar ondersteunend in; dashboards om te laten zien wat je doet, wat je hebt gedaan. Ik wilde bijna schrijven, dashboards om te laten zien wie je bent, maar dat is dus juist (nog) niet.
Of nog niet. Want ondanks dit redelijk negatieve verhaal, heb ik ook hoop dat we met elkaar een nieuwe wereld aan het uitvinden zijn. Ook dankzij de technologie.

Kortom…de externe klok versnelt, en ik voel de behoefte om mijn innerlijke klok te vertragen om mezelf niet voorbij te lopen, innerlijke besluiten soms te laten rijpen, en om mijn bestaan me af en toe te realiseren. Te leven vanuit de zin, en niet omdat het moet.

Dus...hoe is het nu echt met je?

Connected?! ...De start van het 'onderzoek'

Ik vind dit een boeiende tijd waarin ik leef. Aan alle kanten word ik gevraagd om meer te doen in minder tijd. Om te connecten met iedereen via alle social media. Om alle tussenmomenten even te spieken welke berichten er van wie zijn. Om heerlijk met die snelheid mee te varen. Lekker luchtig, en actie. Om me van buiten te laten inspireren.

En er is ook een andere kant. Die andere kant roept me juist om stil te staan. Niets te doen. Te connecten met iets anders dan afleiding. Met iets van binnen, of met iets onbenoembaars van buiten. Is moeilijker, niet altijd leuk. Wel van hogere kwaliteit.

Tien maanden geleden heb ik de fascinatie uitgesproken over bovenstaand gegeven. En dan vooral de trek van de eerste, en waarom de tweede vaak het ondergeschoven kindje is. En hoe ik dat kan doorbreken. Ik heb toch immers genoeg opleiding, meditatie en inzichten die het belang van het tweede aanmerken?

Ik weet hoe ik het moet doen, stilstaan. Ik kan fantastische meditaties doen, ik houd van de natuur en weet wat me dat oplevert, ik weet wat het lezen van bepaalde boeken doet en ik ken de rijkdom van retraites en stilte. En waarom geef ik dat niet genoeg voorrang?
En terwijl ik ongeveer de hele tijd dacht dat ik door moest zoeken om een betere ‘hoe’ te vinden, hoe ik dan toch stil kon staan ondanks de hektiek, vond ik het uiteindelijk bij een dieper besef van het ‘waarom’.

Dit ‘onderzoek’ heb ik de afgelopen tijd dus met me meegedragen. Alles wat er gebeurde, veel van wat ik las, wie ik ontmoette, stond in dat teken. De komende twee zomermaanden juli en augustus schrijf ik daarover in dit blog.

Iedere week komt er een aantal blogs over onderwerpen, die hieraan gerelateerd zijn. Zowel over mijn verwondering over dit thema, als richtingen die mij helpen stil te staan in deze versnelling.

En ik weet...het is vakantietijd. Maar mensen die connected zijn, daar zijn dat niet van 9 tot 5...toch?

je ziel: wanneer is ze er?

Mooi gedicht over je ziel.

Laat vooral de zinnen over vreugde en verdriet eens tot je doordringen. Daar gaat het leven namelijk over, de combinatie dan. Daar kom ik de laatste tijd steeds meer achter.
En dan is het fijn dat je (toch) kunt vertrouwen op de wijsheid van je ziel, hoe vaag die soms ook is.

>>

Een ziel heb je zo nu en dan.
Niemand heeft haar ononderbroken en voor altijd.

Dagen en dagen, jaren en jaren, kunnen zonder haar voorbij gaan.
Soms verwijlt ze alleen in het vuur.

En de vrees van de kinderjaren wat langer bij ons.
Soms alleen in de verbazing dat we oud zijn.

Zelden staat ze ons bij tijdens slopende bezigheden als meubels verplaatsen en koffers tillen of een weg afleggen op knellende schoenen.
Bij het invullen van formulieren en het hakken van vlees heeft ze doorgaans vrij.

Aan een op de duizend gesprekken neemt ze deel, maar zelfs dat is niet zeker, want ze zwijgt liever. Ze is kieskeurig: ze ziet ons liever niet in de massa, walgt van onze strijd om maar te winnen en van ons wapengekletter.

Vreugde en verdriet zijn voor haar geen twee verschillende gevoelens. Alleen als die twee zijn verbonden, is ze bij ons. We kunnen op haar rekenen wanneer we nergens zeker van zijn.

door Wislama Szymborska

>>

I-phone...bye bye!

Dag lieve I-phone,

Toen ik je voor het eerst zag gingen mijn handen tintelen. Ik zwijmelde van je, met je.

Lange tijd hield ik je dichtbij me. Altijd was je eigenlijk wel in mijn buurt.
Je volgde me in de auto, in de badkamer, op tafel. Zelfs in de nacht lag je naast me.
Te roepen om mijn nieuwsgierigheid.

Ik viel voor je veelzijdigheid, je inhoud en je entertainment. Als een ekster bespeurde ik rode balletjes met cijfers er in, als teken voor nieuwe mails. Nieuwe berichten, als reden om te bestaan. Ik lees, ik reageer, dus ik besta.

En vorige week zag ik het opeens. Een donderslag bij heldere hemel. Of was het toch stiekemer?
Jij bepaalt mijn tijd.
Jij neemt mijn 'tussentijd' over.
Ja, ik word zelfs jouw slaaf. In plaats van jouw eigenaar.
Het is soms echt fijn om even in jou te verdwijnen. Of is het een vlucht?
Uit 'het nu'?

'Ergens alle tijd voor hebben', dat is iets wat ik al lang verlangde. Het naar buiten kijken, niet verdwijnen in jouw krapte. Mijn verlangen bracht mij ademruimte. En jou rust.

Ja, ik houd jou nu op gepaste afstand.

Ik ben weer de regisseur van mijn tijd.

Dankjewel, lieve I-phone, voor je les.

Moed(er)

Is het toevallig dat het woord moed, de eerste vier letters zijn van moeder?

Er is moed voor nodig om iets nieuws te laten groeien, iets te creëren. Een kind in je buik, zo ook een nieuwe visie op leiderschap of een nieuwe stap in je loopbaan. De visie of het idee alleen is wellicht nog niet zo moeilijk, maar wel de uiting naar je omgeving en de consequenties daarvan.

Hoe gaat dat met het dragen van een nieuw leven? Bij het moederschap lijkt het 'vanzelf' te gaan, de natuur leidt. Wat kunnen we daarvan leren voor het introduceren, of laten groeien van loopbaan-ideeen of nieuwe denkbeelden en uitingsvormen rondom leiderschap, nieuwe vormen van (samen)werken? Zoals ook op Go beyond MBA.

Laat ik eens lukraak een aantal items rondom moederschap onder de loep nemen, met daaronder een gedachte over het omgaan met je nieuwe idee:

Je raakt bezwangerd.
Je wordt geraakt door de huidige situatie in je werk, de wereld of je organisatie. Die biedt niet wat jij voor ogen hebt. Opeens of juist langzaamaan raakt de maat vol. Je missie is aan het ontstaan, terwijl je dat in eerste instantie niet direct door hebt.

Het is klein en kwetsbaar.
Je ideeën zijn langzaamaan aan het ontstaan. Je houdt ze voor jezelf, want ze zijn kwetsbaar. Dat is vaak bij een echt nieuwe, baandoorbrekende missie. Je kunt deze beter even laten gedijen, voordat ze gereed is om in de buitenwereld stand te houden.

Je past je ritme aan, want het kost energie om nieuw leven te 'bouwen'.
Het bouwen van een idee kost energie. In deze fase is het soms beter even een stapje terug te doen, om daarna te versnellen. Hoewel je lichaam niet de trigger is, kan je erop vertrouwen dat jouw vitaliteit nodig is om je missie te vertegenwoordigen.

Het wordt zichtbaar.
Voorzichtig ben je je ideeën aan het delen met anderen. Mensen merken dat je passie hebt, raken voorzichtig enthousiast. Of niet. In gevallen van echt baandoorbrekende ideeën met dienaangaande consequenties, voelt het soms alsof je 'uit de kast komt'.

De bevalling
Zonder pijn, geen realisatie van nieuw gedachtengoed. Het kost bloed, zweet en tranen om bestaande dogma's te doorbreken, om iets nieuws tot leven te roepen. Jij neemt positie in en de positie van anderen komt in het geding.

Je kind voeden met melk en liefde
Je project heeft jouw (geestelijke) voeding nodig. Zonder jouw passie kan het eenvoudigweg nog niet bestaan. Slapeloze nachten en doorzettingsvermogen zijn helaas soms nodig. Niet eens vanwege je idee, maar met name vanwege de consequenties van de realisatie. Je liefde en mildheid zijn geboden, anders 'verzuurt' de melk, en daarmee de geïnspireerden in jouw omgeving.

Ik wens alle mensen met mooie nieuwe ideeën alle sterkte toe om de realisatie en de consequenties moedig te kunnen 'dragen'!

Deze blog is geïnspireerd op een gesprekje met een geliefde collega. Zij weet vast dat ik haar bedoel: 'Houd moed! 'Je kind' gaat ooit op pad en verovert de wereld'.

De 'sprong'

Sinds kort ga ik af en toe op zondagochtend naar de Soefitempel in Katwijk. Een goed begin van de week en ik kom er steeds meer achter dat het niet zo gek is om een georganiseerd bezinningsmoment te hebben. Vanochtend was het onderwerp 'de sprong'. De sprong van enkel 'de rede' te laten regeren, naar je hart het voorportaal te laten zijn.
Laat ik nu net met een dilemma worstelen rondom een moeilijke keuze. Ik bleek op de goede plek zijn.

Ik merk dat ik bij moeilijke dilemma's er meestal met de rede er niet uitkom. Mijn hart weet het altijd, stiekem. Alleen is dat wat mijn hart zegt, niet altijd makkelijk. Ons hart houdt er geen beschermingsmechanismes op na.
Mijn hoofd bedenkt er altijd wel een smoes bij. 'Het is nu maar beter van niet...' of 'het komt later wel'. Bij moeilijke dilemma's handelt ons hoofd vaak uit angst. Ons hart is vele malen moediger.
De dichter Rumi zegt het mooi:
Love comes with a knife,
not with some shy question
and not with fears for its reputation.
Maar ach...wat is ons hart moeilijk te horen. Dat lukt alleen als we echt stil worden. Als de maalstroom in ons hoofd stil wordt.

Is dat de reden dat we soms zo'n 'kabaal' maken, onze agenda zo vol zetten met 'belangrijke zaken', ons zo af laten leiden, dat we ons hart niet kunnen horen? Omdat het niet altijd 'uitkomt'? Omdat moeilijke keuzes dan moeilijke, doch ware, consequenties hebben?

Na deze ochtend wist ik dondersgoed wat het antwoord was op mijn lastige keuze. Ik moest ook de consequenties dragen. Pittig, maar reëel. In het vertrouwen dat het in the end het beste is.

Daar gaat de moedige sprong over...sprongen zijn interessant! En laat ik nou ook in juni de Baak Leap begeleiden.

Waarom wint de ratrace vaak?

Wat maakt dat de korte termijn actiepuntjes het meestal winnen van de lange termijn voornemens? Dat is een vraag, die ik mijzelf vaak stel.
Zonet wilde ik graag aan deze blogpost beginnen en besloot ik (of was het automatisme?) toch eerst even een paar mailtjes de deur uit te doen; 'want het is zo handig dat snel nog even te doen'.
En ik merk dat ik niet de enige ben die hierin zichzelf voorbij loopt. Menig trainingsdeelnemer loopt op dit punt zijn eigen voornemens voorbij en laat kansen tot ontlading en oplading voorbij schieten. De burnouts zijn niet meer zeldzaam.

Ik weet dat het mij dient om af en toe een moment van bezinning, ontladen en opladen te nemen. Dat kan vanalles zijn; van een meditatie, tot het lezen van een bijzonder boek, van een wandeling in de duinen, tot een eenvoudige uitademing, van een bezoek aan een soefietempel tot een warm bad.
Even een uitstapje maken naar mezelf, om te zien hoe het echt met me is. Om het leven ten volle te kunnen leven en niet te overleven, zonder dat ik het eigenlijk door heb. Om beter een besluit te kunnen nemen en om mijn drukke hoofd even rust te gunnen en meer te putten uit een andere intelligentie dan de ratio.

Laatst hoorde ik iemand treffend vertellen over hoe een meditatie ervoor zorgt dat je even een stok in de stromende rivier steekt, zodat het water (de omstandigheden) om de stilstaande stok (jouw bewustzijn) stroomt en je dus beter 'ziet', en je niet mee laat stromen door meningen, omstandigheden of andere afleidingen.

Maar goed...dit klinkt dus mooi. Maar waarom is het dan voor mij niet een vast ritueel? Waarom merk ik toch dat ik te weinig oplaad?
Ben ik een product van de experience-maatschappij? Is het te saai? Ben ik lui? Vind ik het te belangrijk om ' te doen en te presteren' in plaats van even stilstaan? Wil ik de waarheid in mijzelf wel echt weten? Of hoort dit erbij?

Ik heb 3 jaar kunnen genieten van de Pulsar-Academie, waar ik om de 6 week 3 dagen even mijn deuren sloot voor de buitenwereld en aandacht kon geven aan mijn binnenwereld. Maar nu is het dus anders. Ik moet het zelf regelen.
Ik ben nu met meerdere mensen in gesprek over hoe zij dit doen. Dat vind ik razend interessant. De een mediteert zonder zijn ogen dicht te doen en gaat 1x per jaar naar India; de ander zoekt aansluiting bij een religieuze stroming, puur zodat zij zichzelf haar eigen waarheid herinnert. Nog iemand anders gaat 40 dagen vasten van TV.

Gaandeweg merk ik ook dat het te maken heeft met onze prestatie-maatschappij. 'Nietsdoen' is echt voor losers. Meer, meer, meer, doen, doen en gaan is het credo lange tijd geweest. Het is dan ook echt makkelijker geworden om iets te 'doen', dan gewoon even te 'zijn'. Hoe stom dat eigenlijk ook klinkt, de vorige zin nalezend.

Vandaag hoorde ik iemand over 'Volharding'. Ik vrees dat dat het is. Dat helpt om me niet te laten meeslepen door de ratrace. Maar ik vind het zo'n stom woord. En hoppa...weer een excuus.