Dit is mijn nieuwe favoriete woord. Echt prachtig vind ik hem.
Een studiegenoot van de Pulsar Academie Ellen Weustink heeft hem bedacht (ere wie ere toekomt).
Het gaat over de ruimte die er is om echt te kunnen luisteren. Naar de ander, of naar jezelf. Soms (en eigenlijk meestal) moet je die ruimte organiseren. En dat is niet eenvoudig in de huidige tijd met zoveel afleiding om ons heen.
Sommige issues of vragen zijn gewoon te zinvol of te belangrijk om tussen de bedrijven door even te beantwoorden, en sterker nog, meestal leef je er gewoon overheen. Nijpende loopbaan-gerelateerde vragen hebben bijvoorbeeld allemaal wel echt ruimte en aandacht nodig, om te kunnen luisteren naar wat en hoe je het zelf echt wilt. Doe je dat niet, krijg je het toch wel (meestal te laat) op je bordje.
Dus stel.... je hebt een complexe vraag en je wilt een antwoord. Dan kan je luisterruimte gaan creëren. Dan kan je de omstandigheden zo maken dat je niet wordt afgeleid. En als het dan een tijdje stil is om je heen en daardoor in jou, komt er als vanzelf een antwoord of richting. Klinkt eenvoudiger dan het is, want als het een tijdje stil is om ons heen, dan worden we daar ongemakkelijk van, gaan we toch snel weer wat doen. Toen ik griep had heb ik het nog gemerkt hoe moeilijk ik het vind gewoon stil te liggen op de bank of in bed.
We gaan snel iets doen om ons nuttiger te voelen, of om die complexe vraag en het wellicht nog pijnlijke antwoord maar even niet te horen. Of omdat je agenda, I-phone, collega's of gezin het niet toelaat, of omdat het makkelijke korte termijn aandacht is. Wanneer was het voor jou de laatste (of de eerste) keer dat je echt naar je zelf ging luisteren?
Een retraite van een paar dagen is toch wel een excellente vorm van het creëren van luisterruimte voor jezelf. Ik vermoed ook (en zie om me heen) dat retraites er gewoon bij gaan horen en geen overdreven zweverige 'vakanties' meer zijn.
En het creëren van luisterruimte in een coachingstraject blijft voor mij een ultieme uitdaging, elke keer weer. De veiligheid waarborgen, voor iedereen op een andere manier. En dan iemand te begeleiden naar een moment, waarop er even helemaal niets hoeft, waarin de beschermingsmechanismen even uit mogen, het denken (vaak) ook even op de achtergrond, waarin alles even gevoeld mag worden wat op dat moment relevant is. Hoe kwetsbaar is dat.
vrijdag 14 oktober 2011
maandag 10 oktober 2011
Energie-management: Ontladen en Opladen
Vandaag lig ik ziek op de bank. En dat is iets dat ik niet heel makkelijk kan. Mijn wereld staat dan even stil en kennelijk vind ik dat niet heel prettig.
Vragen rondom mijn eigen energie-management komen dan ook op. Ik heb het de laatste tijd namelijk erg druk gehad. En weinig tijd genomen om rust te nemen en op een gegeven moment is het energie-vat weer enigszins leeg, mijn weerstand lager en hop...de griep neemt haar beslag op mij.
In een van de trainingen die ik gaf, vertelde een collega-trainster een mooi stukje over ontladen en opladen en direct wist ik: dit geldt ook voor mij.
Ontladen
Na elke spannende gebeurtenis, optreden of meeting, kom ik er eigenlijk altijd 'vol' van terug. Zoals we dat momenteel modern zeggen: ik stond helemaal 'aan', m.a.w. mijn adrenaline-peil is hoog, ik bruis van energie en verhalen. Verhalen, emoties en gevoelens van anderen en gebeurtenissen. Een trainer zei wel eens: ' de dag na een zware training voel ik me grijs'. Klinkt wellicht vreemd, maar ik begrijp goed wat ze bedoelt. Als het ware leeggegeven en vol van andere dingen.
Het is dan dus wel zaak om je te ontladen van die energie, emoties, gevoelens, verhalen van anderen. En dat lukt het best als ik een beetje aan kan rommelen. Even helemaal niets hoef. Ook een lange douche werkt goed. Een wandeling in de duinen. Tenslotte helpt een dagsluiting (meditatief moment voordat ik ga slapen), me om de gebeurtenissen van die dag nog even de revue te laten passeren en ze bij een uitademing ook echt los te laten.
Als ik goed ontlaad, heb ik het gevoel dat ik weer bij mezelf terugkom, in plaats van te blijven hangen bij eerdere gebeurtenissen of ontmoetingen. En dat blijven hangen, dat kost veel (onnodige) energie.
Opladen
Soms zegt men ook: ik heb veel van mezelf gegeven. En zo voelt dat inderdaad soms zo. En dat stukje moet ik dan wel weer opbouwen. Ik denk dat iedereen dat op een eigen manier doet.
Het lezen van een goed boek, kijken van een boeiende film, een warm bad, sauna. Ook lekker eten kan mij helemaal doen opladen. De term 'nutteloos genieten' vind ik eigenlijk prachtig, of eigenlijk ogenschijnlijk nutteloos genieten, want het nut is er weldegelijk. Maar in onze maatschappij en om het maar even bij mezelf te houden: Ik vind dit soms erg moeilijk om het bovenaan mijn prioriteitenlijst te plaatsen. Want er is nog een mailbox vol, huis op te ruimen, actielijstjes weg te werken, boodschappen te doen en ga zo maar door. En die lijken direct duidelijk resultaat te hebben en het genieten van een warm bad niet. Dat werkt subtieler. En die subtiliteit is wegbezuinigd in ons drukke, efficiënte bestaan.
En natuurlijk ga ik nu direct al weer de fout in door dit stukje te typen, terwijl ik ziek ben. Typisch toch? Ik 'weet' het allemaal zo goed en oeps...zo zie je maar...ik ga weer in bed liggen, uitzieken en slapen...
Vragen rondom mijn eigen energie-management komen dan ook op. Ik heb het de laatste tijd namelijk erg druk gehad. En weinig tijd genomen om rust te nemen en op een gegeven moment is het energie-vat weer enigszins leeg, mijn weerstand lager en hop...de griep neemt haar beslag op mij.
In een van de trainingen die ik gaf, vertelde een collega-trainster een mooi stukje over ontladen en opladen en direct wist ik: dit geldt ook voor mij.
Ontladen
Na elke spannende gebeurtenis, optreden of meeting, kom ik er eigenlijk altijd 'vol' van terug. Zoals we dat momenteel modern zeggen: ik stond helemaal 'aan', m.a.w. mijn adrenaline-peil is hoog, ik bruis van energie en verhalen. Verhalen, emoties en gevoelens van anderen en gebeurtenissen. Een trainer zei wel eens: ' de dag na een zware training voel ik me grijs'. Klinkt wellicht vreemd, maar ik begrijp goed wat ze bedoelt. Als het ware leeggegeven en vol van andere dingen.
Het is dan dus wel zaak om je te ontladen van die energie, emoties, gevoelens, verhalen van anderen. En dat lukt het best als ik een beetje aan kan rommelen. Even helemaal niets hoef. Ook een lange douche werkt goed. Een wandeling in de duinen. Tenslotte helpt een dagsluiting (meditatief moment voordat ik ga slapen), me om de gebeurtenissen van die dag nog even de revue te laten passeren en ze bij een uitademing ook echt los te laten.
Als ik goed ontlaad, heb ik het gevoel dat ik weer bij mezelf terugkom, in plaats van te blijven hangen bij eerdere gebeurtenissen of ontmoetingen. En dat blijven hangen, dat kost veel (onnodige) energie.
Opladen
Soms zegt men ook: ik heb veel van mezelf gegeven. En zo voelt dat inderdaad soms zo. En dat stukje moet ik dan wel weer opbouwen. Ik denk dat iedereen dat op een eigen manier doet.
Het lezen van een goed boek, kijken van een boeiende film, een warm bad, sauna. Ook lekker eten kan mij helemaal doen opladen. De term 'nutteloos genieten' vind ik eigenlijk prachtig, of eigenlijk ogenschijnlijk nutteloos genieten, want het nut is er weldegelijk. Maar in onze maatschappij en om het maar even bij mezelf te houden: Ik vind dit soms erg moeilijk om het bovenaan mijn prioriteitenlijst te plaatsen. Want er is nog een mailbox vol, huis op te ruimen, actielijstjes weg te werken, boodschappen te doen en ga zo maar door. En die lijken direct duidelijk resultaat te hebben en het genieten van een warm bad niet. Dat werkt subtieler. En die subtiliteit is wegbezuinigd in ons drukke, efficiënte bestaan.
En natuurlijk ga ik nu direct al weer de fout in door dit stukje te typen, terwijl ik ziek ben. Typisch toch? Ik 'weet' het allemaal zo goed en oeps...zo zie je maar...ik ga weer in bed liggen, uitzieken en slapen...
maandag 29 augustus 2011
Werk jij vanuit je talent of je beschermingsmechanisme?
Ik vind dit een interessante gedachte; de moeite waard om een moment bij stil te staan.
Talent
Als je er vanuit gaat dat ieder mens één bijzonder en uniek talent heeft. En talent kan je ook essentie, je ware zelf of ziel noemen. Dat ieder mens gewoon iets heel bijzonders kan. Iets dat er eigenlijk als is vanaf je geboorte en dus onafhankelijk van je afkomst, ervaringen of opleiding.
Beschermingsmechanisme
En als je er vanuit gaat dat je je als kind (gelukkig) kan beschermen tegen de kwetsuren van de buitenwereld, je dus beschermingspatronen hebt opgebouwd. En natuurlijk zijn dat ook kwaliteiten, zelfs vaak erg goede, hooggewaardeerd, zoals 'ervoor gaan', 'aanpassen', 'haantje de voorste zijn' en ga zo maar door.
Welke 'wint' dan bij je keuze voor welk werk je doet? Je talent of je patroon? Wie geef je de meeste 'voeding'? Welke kwaliteit mag het meest aan bod komen?
Zo ken ik iemand die in eerste instantie heel pittig overkomt. Vrij hard ook. Zij kan als geen ander onderhandelen en dat doet ze dus ook dagelijks in haar werk. Maar nu gaat ze twijfelen, omdat haar beschermingspatroon (het afbijten) niet meer zo goed past. Ze komt er steeds meer achter dat het niet meer nodig is in haar huidige omgeving. Ze verliest er zelfs mensen door en dàt was niet de bedoeling.
Daarnaast komt haar ware zelf steeds meer aan de oppervlakte en die is zachter, liever, die is er vóór de ander in plaats van tégen de ander.
Nu kan zij kiezen voor een andere baan, maar dat is nog niet eens noodzakelijk. Ze kan ook haar baan anders uitvoeren en het zal me niet eens verbazen als dat briljante uitkomsten heeft. Nu ze beide heeft (her)ontdekt, beide waardeert, kan zij zelf de teugels in handen houden...kiezen voor wanneer te werken vanuit haar talent en kiezen te werken vanuit haar patronen.
Mooi.
Talent
Als je er vanuit gaat dat ieder mens één bijzonder en uniek talent heeft. En talent kan je ook essentie, je ware zelf of ziel noemen. Dat ieder mens gewoon iets heel bijzonders kan. Iets dat er eigenlijk als is vanaf je geboorte en dus onafhankelijk van je afkomst, ervaringen of opleiding.
Beschermingsmechanisme
En als je er vanuit gaat dat je je als kind (gelukkig) kan beschermen tegen de kwetsuren van de buitenwereld, je dus beschermingspatronen hebt opgebouwd. En natuurlijk zijn dat ook kwaliteiten, zelfs vaak erg goede, hooggewaardeerd, zoals 'ervoor gaan', 'aanpassen', 'haantje de voorste zijn' en ga zo maar door.
Welke 'wint' dan bij je keuze voor welk werk je doet? Je talent of je patroon? Wie geef je de meeste 'voeding'? Welke kwaliteit mag het meest aan bod komen?
Zo ken ik iemand die in eerste instantie heel pittig overkomt. Vrij hard ook. Zij kan als geen ander onderhandelen en dat doet ze dus ook dagelijks in haar werk. Maar nu gaat ze twijfelen, omdat haar beschermingspatroon (het afbijten) niet meer zo goed past. Ze komt er steeds meer achter dat het niet meer nodig is in haar huidige omgeving. Ze verliest er zelfs mensen door en dàt was niet de bedoeling.
Daarnaast komt haar ware zelf steeds meer aan de oppervlakte en die is zachter, liever, die is er vóór de ander in plaats van tégen de ander.
Nu kan zij kiezen voor een andere baan, maar dat is nog niet eens noodzakelijk. Ze kan ook haar baan anders uitvoeren en het zal me niet eens verbazen als dat briljante uitkomsten heeft. Nu ze beide heeft (her)ontdekt, beide waardeert, kan zij zelf de teugels in handen houden...kiezen voor wanneer te werken vanuit haar talent en kiezen te werken vanuit haar patronen.
Mooi.
maandag 15 augustus 2011
Crisis staat voor 'uitziften'
Het afgelopen weekend heb ik een retraite mede mogen begeleiden op de Voorde. Het waren drie dagen 'vol van stilte'. En het mooie was dat we het ritme van de getijden volgden. 7 meditatie-momenten op verschillende tijden van de dag/nacht, die je ieder op haar geheel eigen wijze in de sfeer van dat moment van de dag begeleidden. Dit helpt toch echt om in het nu, en het 'zijn' te komen ipv enkel het 'doen'.
Voor wie meer wil weten over de getijden (de moeite waard!), de Benedictijner Monnik David Steindl-Rast heeft er een mooi boek over geschreven: De muziek van de stilte.
En daaruit een prachtig stukje over crisis. Ik vond dat wel passend in deze tijdsgeest:
Een crisis is in de juiste zin des woords altijd een zuivering. Het woord is ontleend aan een stam die 'uitziften' betekent.
Een crisis is een uitscheiding, een uitziften van datgene wat levensgevend is en kan blijven bestaan van datgene wat dood is en achtergelaten moet worden. Een (persoonlijke) crisis bevat altijd drie elementen. Eerst krijg je het gevoel dat je zo niet verder kunt, dat je voor een muur staat.
Dan krijg je het gevoel dat je iets van je af moet werpen om door te kunnen gaan. Het derde en belangrijkste element in dat proces is leiding. We hebben leiding nodig; anders weten we niet wat we moeten afwerpen en hoe we aan de andere kant van deze schijnbaar ondoordringbare muur moeten komen. Die leiding is wat ik eerder de levenskracht of de zegen heb genoemd. Als we voor een muur staan en ons openstellen voor de vraag: 'Waar kan ik nu leiding vinden? Ik sta machteloos maar ik vertrouw erop dat er ergens leiding is', zullen we altijd een antwoord krijgen.
Soms komt die leiding onverwacht naar ons toe: we lezen iets dat precies van toepassing lijkt op onze situatie, of we ontmoeten iemand die precies de juiste dingen zegt. Maar soms speelt de herordening zich helemaal van binnen af: in een droom, een overwacht inzicht, een openbarende gebeurtenis. En plotseling is daar de leiding die we nodig hebben. Een crisis moeten we met vertrouwen tegemoet treden.
Mooi hè?
Ik zie dat nu ook zo duidelijk in de wereldcrisis. Kom, laten we die met vertrouwen tegemoet treden!
Voor wie meer wil weten over de getijden (de moeite waard!), de Benedictijner Monnik David Steindl-Rast heeft er een mooi boek over geschreven: De muziek van de stilte.
En daaruit een prachtig stukje over crisis. Ik vond dat wel passend in deze tijdsgeest:
Een crisis is in de juiste zin des woords altijd een zuivering. Het woord is ontleend aan een stam die 'uitziften' betekent.
Een crisis is een uitscheiding, een uitziften van datgene wat levensgevend is en kan blijven bestaan van datgene wat dood is en achtergelaten moet worden. Een (persoonlijke) crisis bevat altijd drie elementen. Eerst krijg je het gevoel dat je zo niet verder kunt, dat je voor een muur staat.
Dan krijg je het gevoel dat je iets van je af moet werpen om door te kunnen gaan. Het derde en belangrijkste element in dat proces is leiding. We hebben leiding nodig; anders weten we niet wat we moeten afwerpen en hoe we aan de andere kant van deze schijnbaar ondoordringbare muur moeten komen. Die leiding is wat ik eerder de levenskracht of de zegen heb genoemd. Als we voor een muur staan en ons openstellen voor de vraag: 'Waar kan ik nu leiding vinden? Ik sta machteloos maar ik vertrouw erop dat er ergens leiding is', zullen we altijd een antwoord krijgen.
Soms komt die leiding onverwacht naar ons toe: we lezen iets dat precies van toepassing lijkt op onze situatie, of we ontmoeten iemand die precies de juiste dingen zegt. Maar soms speelt de herordening zich helemaal van binnen af: in een droom, een overwacht inzicht, een openbarende gebeurtenis. En plotseling is daar de leiding die we nodig hebben. Een crisis moeten we met vertrouwen tegemoet treden.
Mooi hè?
Ik zie dat nu ook zo duidelijk in de wereldcrisis. Kom, laten we die met vertrouwen tegemoet treden!
woensdag 20 juli 2011
Resultaat als resultante van jou zelf
Als je werk ziet als resultante van jezelf, als hetgeen direct zichtbaar is van jou in de wereld, is dat best spannend. Dan zegt het resultaat van een project ineens ook iets over jou zelf. Dan moet je dus ook verantwoordelijkheid nemen voor randomstandigheden, die invloed hebben op dat resultaat.
Je talent heeft ertoe geleid dat het resultaat uniek is, zoals alleen jij dat kunt doen. Natuurlijk niet in elk project, maar ga maar eens na welke projecten of werkzaamheden zonder jou, ook echt anders van aard waren geweest.
Een beetje sterk gezegd: je project, dat ben jij. (en natuurlijk zijn er nuances gelukkig).
Het beeld dat anderen van je te zien krijgen
Ik ben er sinds dat hele online retraite verhaal zojuist weer mee geconfronteerd. Vanmiddag ben ik op BNR Radio een aantal minuten geinterviewd en een On Air retraite begeleid (klik hier voor het fragment). Als ik er nu op terugkijk is er natuurlijk maar een klein gedeelte van mij zichtbaar. Dat wat er binnenin allemaal nog meer aan inhoud broeit, kon ik niet kwijt in de uitzending. Dus het beeld wat de vele luisteraars in die minuten van mij te zien krijgen, is dat wat het is. Naast dat ik ook best trots ben, ook best nog pittig merk ik om daar dan volmondig verantwoordelijkheid voor te kunnen nemen.
Kunstenaarsziel
Toen ik Industrieel Ontwerpen studeerde zei de studentenbegeleider eens tegen mij dat onder deze creatieve beroepsgroep veel rsi/burnout-klachten voorkwamen. Omdat zij zich sneller vereenzelvigen met het eindproduct. Het resultaat dus als resultante van zichzelf zien. Als je een beetje perfectionistisch bent, moet dan dus ook echt helemaal goed. En helemaal zoals je het voor je ziet.
En een de beste managers die ik ooit heb gehad, zei eens: 'jij hebt een kunstenaarsziel' Dat betekent dat je iets voor je ziet, dat je als het ware alles in werking stelt om het resultaat daarnaartoe te brengen. De drijfveer om het mooier, beter kloppend te krijgen is dan heel groot, soms gaat dat ten koste van relaxedheid. Ik heb meer van deze zielen om me heen. Gelukkig maar?!
Vandaar misschien ook mijn behoefte aan rust, stilte en af en toe wel afstand nemen van mijn werk.
Je drijfveer wil niet slapen
Wat zou er gebeuren als je helemaal op afstand staat van je eigen werk? Dat je het dus niet ziet als uiting van je talent/zelf, of dat je je talent erniet in kunt uiten. Volgens mij heb ik dat ooit wel eens gehad en kon ik dat niet lang volhouden, want de drijfveer slaapt in en wil dat niet en gaat zich roeren, als in een nachtmerrie.
Je talent heeft ertoe geleid dat het resultaat uniek is, zoals alleen jij dat kunt doen. Natuurlijk niet in elk project, maar ga maar eens na welke projecten of werkzaamheden zonder jou, ook echt anders van aard waren geweest.
Een beetje sterk gezegd: je project, dat ben jij. (en natuurlijk zijn er nuances gelukkig).
Het beeld dat anderen van je te zien krijgen
Ik ben er sinds dat hele online retraite verhaal zojuist weer mee geconfronteerd. Vanmiddag ben ik op BNR Radio een aantal minuten geinterviewd en een On Air retraite begeleid (klik hier voor het fragment). Als ik er nu op terugkijk is er natuurlijk maar een klein gedeelte van mij zichtbaar. Dat wat er binnenin allemaal nog meer aan inhoud broeit, kon ik niet kwijt in de uitzending. Dus het beeld wat de vele luisteraars in die minuten van mij te zien krijgen, is dat wat het is. Naast dat ik ook best trots ben, ook best nog pittig merk ik om daar dan volmondig verantwoordelijkheid voor te kunnen nemen.
Kunstenaarsziel
Toen ik Industrieel Ontwerpen studeerde zei de studentenbegeleider eens tegen mij dat onder deze creatieve beroepsgroep veel rsi/burnout-klachten voorkwamen. Omdat zij zich sneller vereenzelvigen met het eindproduct. Het resultaat dus als resultante van zichzelf zien. Als je een beetje perfectionistisch bent, moet dan dus ook echt helemaal goed. En helemaal zoals je het voor je ziet.
En een de beste managers die ik ooit heb gehad, zei eens: 'jij hebt een kunstenaarsziel' Dat betekent dat je iets voor je ziet, dat je als het ware alles in werking stelt om het resultaat daarnaartoe te brengen. De drijfveer om het mooier, beter kloppend te krijgen is dan heel groot, soms gaat dat ten koste van relaxedheid. Ik heb meer van deze zielen om me heen. Gelukkig maar?!
Vandaar misschien ook mijn behoefte aan rust, stilte en af en toe wel afstand nemen van mijn werk.
Je drijfveer wil niet slapen
Wat zou er gebeuren als je helemaal op afstand staat van je eigen werk? Dat je het dus niet ziet als uiting van je talent/zelf, of dat je je talent erniet in kunt uiten. Volgens mij heb ik dat ooit wel eens gehad en kon ik dat niet lang volhouden, want de drijfveer slaapt in en wil dat niet en gaat zich roeren, als in een nachtmerrie.
donderdag 7 juli 2011
Practice what I preach
In afwachting van een filmpje op nu.nl over de online retraite (jaja, daar is 'ie weer), overdenk ik wat ik nog meer, of beter, had willen zeggen tijdens het interview.
In de auto na de opname, overviel mij een 'oud gevoel'. Namelijk een gevoel dat ik had toen ik vroeger bij de rector werd geroepen en mijn verhaal mocht doen. En dat ik naderhand dacht: 'dat had ik ook nog willen zeggen...en dat, en dat!'
Waarom ben ik niet ietsje meer ad-rem?
Mental noise...dat is mijn belangrijkste antwoord op die vraag.
Ik laat me vooraf en tijdens een spannend gesprek afleiden door invloeden van buiten, wat anderen vinden en willen. Zo gaat dat dus, ook op je werk.
Die 'noise' maakt dat je afwijkt van je eigen koers. Dat is exact de reden waarom ik steeds terugkeer naar het tegendeel van de noise, het thema 'stilte en rust'.
Lucia de Rijker (wereldkampioen bokser) zei het eens mooi: Stilte leert me luisteren naar dingen die ik normaal niet toelaat. Wat leer je van stilte? Je wordt alerter. Wanneer je wel of niet moet reageren.
Voor het interview had ik tips gevraagd op twitter. Als ik die tips bekijk gaan ze allemaal over: blijf jezelf, volg zelf eerst je eigen online retraite. En verdomd...ik had het moeten doen. Mijn eigen 'boodschap' van de online retraite, was even niet in beeld. Ik heb geen kort moment genomen in afzondering om even stil te staan bij de wezenlijke vragen:
- Wat wil ik zelf over de buhne brengen?
- Wat is mijn belangrijkste boodschap?
- Van waaruit doe ik dit eigenlijk ook weer allemaal?
- Wat is mijn intentie?
Kortom, de les 'practice what I preach' is weer hard binnen gekomen. Losstaand van het feit of het nu een goed filmpje is geworden of niet, want ik heb het nog niet eens gezien.
En het lijkt allemaal zo logisch. Dus... ik heb in dat kader besloten om binnenkort zelf ook een driedaagse retraite te doen. Net zoals ik zelf mensen ontvang voor een prive-retraite in ons zomerhuis Rust aan Zee dompel ik mezelf ook onder in leegte, op adem komen, stilte, rust, natuur.
Zodat ik zelf ook mijn eigen fluisterstem (ziel) weer goed kan horen en volgen. Net zoals ik ieder ander toewens in zijn of haar fase van het leven, hektiek of periode van dilemma's.
In de auto na de opname, overviel mij een 'oud gevoel'. Namelijk een gevoel dat ik had toen ik vroeger bij de rector werd geroepen en mijn verhaal mocht doen. En dat ik naderhand dacht: 'dat had ik ook nog willen zeggen...en dat, en dat!'
Waarom ben ik niet ietsje meer ad-rem?
Mental noise...dat is mijn belangrijkste antwoord op die vraag.
Ik laat me vooraf en tijdens een spannend gesprek afleiden door invloeden van buiten, wat anderen vinden en willen. Zo gaat dat dus, ook op je werk.
Die 'noise' maakt dat je afwijkt van je eigen koers. Dat is exact de reden waarom ik steeds terugkeer naar het tegendeel van de noise, het thema 'stilte en rust'.
Lucia de Rijker (wereldkampioen bokser) zei het eens mooi: Stilte leert me luisteren naar dingen die ik normaal niet toelaat. Wat leer je van stilte? Je wordt alerter. Wanneer je wel of niet moet reageren.
Voor het interview had ik tips gevraagd op twitter. Als ik die tips bekijk gaan ze allemaal over: blijf jezelf, volg zelf eerst je eigen online retraite. En verdomd...ik had het moeten doen. Mijn eigen 'boodschap' van de online retraite, was even niet in beeld. Ik heb geen kort moment genomen in afzondering om even stil te staan bij de wezenlijke vragen:
- Wat wil ik zelf over de buhne brengen?
- Wat is mijn belangrijkste boodschap?
- Van waaruit doe ik dit eigenlijk ook weer allemaal?
- Wat is mijn intentie?
Kortom, de les 'practice what I preach' is weer hard binnen gekomen. Losstaand van het feit of het nu een goed filmpje is geworden of niet, want ik heb het nog niet eens gezien.
En het lijkt allemaal zo logisch. Dus... ik heb in dat kader besloten om binnenkort zelf ook een driedaagse retraite te doen. Net zoals ik zelf mensen ontvang voor een prive-retraite in ons zomerhuis Rust aan Zee dompel ik mezelf ook onder in leegte, op adem komen, stilte, rust, natuur.
Zodat ik zelf ook mijn eigen fluisterstem (ziel) weer goed kan horen en volgen. Net zoals ik ieder ander toewens in zijn of haar fase van het leven, hektiek of periode van dilemma's.
zaterdag 25 juni 2011
Het volgen van 'de energie'...
Energie...een vaag woord, vind je niet? Ik vind dat het te pas en te onpas gebruikt wordt ('daar krijg ik energie van', 'de energie van de groep' etc) en dan is voor mij soms de essentie van het woord ver te zoeken. Over wat mijn man, van origine natuurkundige, daar soms van vindt nog maar te zwijgen.
Maar goed...het is óók een mooi woord.
Energie...wat betekent het eigenlijk?Na even googlen kom ik op het volgende: Energie is etymologisch afkomstig van het Griekse woord ‘energia’ wat’ werkzaamheid’ betekent. Algemeen kunnen we energie omschrijven als de mogelijkheid om veranderingen teweeg te brengen.
Kijk, daar kan ik wat mee...
Energie volgen in plaats van een target?!
Het lijkt namelijk zo dat dat wanneer ik een project start vanuit een eigen idee, dat mij na aan het hart ligt, dat het dan vanzelf gaat. Tenminste...mits ik 'de energie' van het realisatie proces volg. En ik vind dat fascinerend.
Ik neem als voorbeeld weer de online retraite. Ik vond het hele proces al een cadeautje (zie vorige blog); alle energie werkte mee op een of andere manier. En kwam er als toetje nog een journalist op af van de Volkskrant, zie hier het digitale resultaat.
Je kunt dat natuurlijk niet afdwingen. Gelukkig niet eigenlijk. Het enige dat ik te doen heb, is mooie dingen realiseren als ik er zelf in geloof. De tijd bepalen waarbinnen ik het wil realiseren. En de energie binnen het proces van inspiratie naar realisatie blijven volgen.
De energie blijven volgen en dat is dus wat anders dan mijn bewijsdrang, milestones of een target van mijn baas. Je kunt het niet zien, het is niet concreet, niet rationeel en niet te meten. Maar ik weet inmiddels wel dat het 'er' is.
En ik heb nogal wat project-ideeen om dit principe te oefenen. Dus dat worden boeiende tijden ;-)
Maar goed...het is óók een mooi woord.
Energie...wat betekent het eigenlijk?Na even googlen kom ik op het volgende: Energie is etymologisch afkomstig van het Griekse woord ‘energia’ wat’ werkzaamheid’ betekent. Algemeen kunnen we energie omschrijven als de mogelijkheid om veranderingen teweeg te brengen.
Kijk, daar kan ik wat mee...
Energie volgen in plaats van een target?!
Het lijkt namelijk zo dat dat wanneer ik een project start vanuit een eigen idee, dat mij na aan het hart ligt, dat het dan vanzelf gaat. Tenminste...mits ik 'de energie' van het realisatie proces volg. En ik vind dat fascinerend.
Ik neem als voorbeeld weer de online retraite. Ik vond het hele proces al een cadeautje (zie vorige blog); alle energie werkte mee op een of andere manier. En kwam er als toetje nog een journalist op af van de Volkskrant, zie hier het digitale resultaat.
Je kunt dat natuurlijk niet afdwingen. Gelukkig niet eigenlijk. Het enige dat ik te doen heb, is mooie dingen realiseren als ik er zelf in geloof. De tijd bepalen waarbinnen ik het wil realiseren. En de energie binnen het proces van inspiratie naar realisatie blijven volgen.
De energie blijven volgen en dat is dus wat anders dan mijn bewijsdrang, milestones of een target van mijn baas. Je kunt het niet zien, het is niet concreet, niet rationeel en niet te meten. Maar ik weet inmiddels wel dat het 'er' is.
En ik heb nogal wat project-ideeen om dit principe te oefenen. Dus dat worden boeiende tijden ;-)
Abonneren op:
Posts (Atom)