Zonet heb ik heerlijk genoten van een lunch aan zee. Doordat ik in mijn eentje was, kon ik iedereen heerlijk observeren.
Ook de ober...
Overduidelijk: het terras en de mensen waren van hem. Hier een praatje, daar een tip aan een verdwaalde toerist, hier een redding van een bijna gevallen glas, daar een pleister voor een gevallen kind. Het leek alsof hij de enige ober was. De rest was onzichtbaar.
Overduidelijk dat de andere jongens dit werk deden als zomerbaantje. Hij deed dit als zijn levenswerk. Ik durf te wedden dat hij iedere dag thuis ook nog over zijn terras nadenkt, napraat en ideeen opdoet.
Hij neemt echte verantwoordelijkheid voor zijn taak. Hij formuleert zijn baan niet enkel als drankjes rondbrengen, maar abstracter: in de zin van...ik verzorg de mensen een fijne, waardevolle tijd. En voor zichzelf geldt deze baan niet als enkel verdienen van Euro's, maar een zinvolle tijdsbesteding, waarin hij zichzelf tot uitdrukking kan brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten