Een nieuwe release van de beschaving

Een tijdje geleden was ik te gast bij een dialoog tussen Yoerie van Altereren en Herman Wijffels ter ere van het 55-jarige bestaan van De Baak LEAP (www.debaak.nl/leap). Een dialoog over duurzaamheid op de zolder van het landhuis in Driebergen.
En over deze bijeenkomst was ik ook een beetje sceptisch, want weer praten over duurzaamheid. Wat heeft de aarde daar nu eigenlijk echt aan?

Mijn ondermijnende sceptisme verdween gelukkig snel. De inleiding door Baaker Dymphe Beek beloofde al meer dan alleen praten over het onderwerp. En dan de twee sprekers: Wat een prachtige mannen!
Hieronder schrijf ik een aantal genoemde punten die mij hebben geïnspireerd. Hieruit heb ik mijn intentie gevormd die ik heb als trainer voor de 150e editie van de LEAP.
Ik realiseer dat de magie van deze bijeenkomst daar op die vrijdag op de zolder was, maar nu dan een poging iets daarvan in deze blog te noteren.

We staan voor een transitie
We zijn het allemaal eens met dat het zo niet meer verder kan. Als we zo verder leven, bestaat de aarde over 50 jaar niet meer hoorde ik laatst. De meeste mensen onthouden helaas nog steeds enkel de eerste 4 letters van duurzaamheid, aldus Wijffels.
Wat er nu aan de hand is, is dat de methodes, die we succesvol hebben gebruikt in het industriële tijdperk, zich nu tegen ons keren. Ze zijn niet meer bruikbaar voor nu. En mensen van nu zijn niet meer in staat om te werken in organisaties van nu. Ai...
Ons wereldbeeld van toen, was het atomaire wereldbeeld. We dachten: Alles bestaat uit losse atomen; we staan dus allemaal los van elkaar. Dat wereldbeeld blijkt niet geheel waar gezien de nieuwe inzichten uit de quantummechanica; alles staat in verbinding met elkaar. Dus we zijn 1 systeem, 1 verbonden geheel. Er is dus niet meer ik win en jij verliest, maar wij werken samen.

Mooie nieuwe gedachte, maar de mensen moeten nog wel even 'om'. Het is tijd voor een update van onze software. De verandering komt niet echt vanuit de huidige politiek. Volgens Wijffels lijden zij aan een 'nostalgische reflex' (fantastisch verwoord!). Goed...de oplossing komt (reeds) gelukkig uit de hoek van de organisaties.

Anders organiseren
Wijffels vertelt over het cyclische model ipv het lineaire model. Dus niet enkel kijken naar het product als eindresultaat van een organisatie, maar kijken naar de gehele keten van begin tot eind, en in feite is er dus geen eind meer. Als wasmachine fabrikant ben je niet alleen maar blij met het verkopen van een wasmachine, maar je verkoopt wasbeurten en blijft dus verantwoordelijk voor de machine, maar ook voor het watergebruik, het energiegebruik. Ach...het lijkt zo simpel.

Innovaties vanuit de financiële hoek
Er kwam een terechte vraag van een oprechte Rabobank-man: 'Wat hebben wij te doen?' De financiële wereld kan met financiële producten het mogelijk maken om van lineair (korte termijn denken) naar circulair samenwerken te komen (lange termijn denken). Dit vereist ook financieel een langere adem. Yoeri van Alteren weet elke keer maar weer ons te vertellen dat het geld oplevert in plaats van kost. Wil je inzicht in hoe dit praktisch kan? Klik hier.

Welk soort mensen hebben we nodig?
Ons onderwijssysteem is erop ingericht om ons te conditioneren. Prachtig en efficiënt voor het industriële tijdperk. Killing voor deze tijd, waarin deze transitie gaande is. Creativiteit en ondernemerschap vereisen uniek-denkende en uniek-creerende mensen. Mensen met ieder hun eigen talent, dat ze met hart en ziel inzetten en niet bukken, omdat hun hoofd boven het maaiveld steekt.
Minder hoofdzakelijke focus op management; dat was het runnen van de bestaande orde.
Leiderschap is het creëren van een nieuwe orde, mensen meenemen in nieuwe manieren van werken. Wijffels brengt een mooie definitie van ondernemende mensen op: mensen die op aarde zijn om nieuwe ideeën te realiseren. Zij maken de nieuwe 'release' van de beschaving. Kijk...daar word ik nu blij van. Mijn intentie was geboren!

Ik ga er voor!
Volgend jaar april start dus de 150e editie van de opleiding de LEAP (Leadership & Entrepreneurship Advancement Program). Ik mag, samen met collega-trainer Valentijn Ouwens een hele groep managers begeleiden tot ondernemende leiders, die de nieuwe release waarmaken. Ik heb er waanzinnig veel zin in. Valentijn (en de rest van het LEAP team), we gaan ervoor!

Je droom uitstellen? The golden chain helpt!

The golden chain...vaak een excuus om niet te doen wat je droomt.

Ik lees 'elf minuten' van Paulo Coelho en dit stukje vertelt het mooi:
'Ik kan nog wel even wachten. Ik heb een droom, maar die verdraagt nog wel even uitstel, want ik moet geld verdienen'. Natuurlijk, ze had verfoeilijk werk- maar in wezen verschilde haar werk niet van dat van een ander, ze verkocht haar tijd, zoals ieder ander.
Ze deed dingen die ze niet leuk vond, zoals ieder ander. Ze verdroeg onverdraaglijke mensen, zoals ieder ander. En zoals ieder ander stond ze haar kostbare lichaam en kostbare ziel af voor een toekomst die nooit kwam. En zoals ieder ander, zei ze dat er nog voldoende toekomst over was, dat ze de toekomst alleen nog even uitstelde.
Nog even wachten, een beetje meer geld verdienen, haar verlangens zou ze later verwezenlijken, nu had ze het erg druk.
Maar is het alleen een golden chain, kortom gaat het alleen om geld?
Of is er ook nog een andere chain?
De fear-to-fail-chain? De fear-to-shine-chain? De control-chain?

Luisterruimte

Dit is mijn nieuwe favoriete woord. Echt prachtig vind ik hem.
Een studiegenoot van de Pulsar Academie Ellen Weustink heeft hem bedacht (ere wie ere toekomt).

Het gaat over de ruimte die er is om echt te kunnen luisteren. Naar de ander, of naar jezelf. Soms (en eigenlijk meestal) moet je die ruimte organiseren. En dat is niet eenvoudig in de huidige tijd met zoveel afleiding om ons heen.
Sommige issues of vragen zijn gewoon te zinvol of te belangrijk om tussen de bedrijven door even te beantwoorden, en sterker nog, meestal leef je er gewoon overheen. Nijpende loopbaan-gerelateerde vragen hebben bijvoorbeeld allemaal wel echt ruimte en aandacht nodig, om te kunnen luisteren naar wat en hoe je het zelf echt wilt. Doe je dat niet, krijg je het toch wel (meestal te laat) op je bordje.

Dus stel.... je hebt een complexe vraag en je wilt een antwoord. Dan kan je luisterruimte gaan creëren. Dan kan je de omstandigheden zo maken dat je niet wordt afgeleid. En als het dan een tijdje stil is om je heen en daardoor in jou, komt er als vanzelf een antwoord of richting. Klinkt eenvoudiger dan het is, want als het een tijdje stil is om ons heen, dan worden we daar ongemakkelijk van, gaan we toch snel weer wat doen. Toen ik griep had heb ik het nog gemerkt hoe moeilijk ik het vind gewoon stil te liggen op de bank of in bed.
We gaan snel iets doen om ons nuttiger te voelen, of om die complexe vraag en het wellicht nog pijnlijke antwoord maar even niet te horen. Of omdat je agenda, I-phone, collega's of gezin het niet toelaat, of omdat het makkelijke korte termijn aandacht is. Wanneer was het voor jou de laatste (of de eerste) keer dat je echt naar je zelf ging luisteren?
Een retraite van een paar dagen is toch wel een excellente vorm van het creëren van luisterruimte voor jezelf. Ik vermoed ook (en zie om me heen) dat retraites er gewoon bij gaan horen en geen overdreven zweverige 'vakanties' meer zijn.

En het creëren van luisterruimte in een coachingstraject blijft voor mij een ultieme uitdaging, elke keer weer. De veiligheid waarborgen, voor iedereen op een andere manier. En dan iemand te begeleiden naar een moment, waarop er even helemaal niets hoeft, waarin de beschermingsmechanismen even uit mogen, het denken (vaak) ook even op de achtergrond, waarin alles even gevoeld mag worden wat op dat moment relevant is. Hoe kwetsbaar is dat.

Energie-management: Ontladen en Opladen

Vandaag lig ik ziek op de bank. En dat is iets dat ik niet heel makkelijk kan. Mijn wereld staat dan even stil en kennelijk vind ik dat niet heel prettig.

Vragen rondom mijn eigen energie-management komen dan ook op. Ik heb het de laatste tijd namelijk erg druk gehad. En weinig tijd genomen om rust te nemen en op een gegeven moment is het energie-vat weer enigszins leeg, mijn weerstand lager en hop...de griep neemt haar beslag op mij.

In een van de trainingen die ik gaf, vertelde een collega-trainster een mooi stukje over ontladen en opladen en direct wist ik: dit geldt ook voor mij.

Ontladen
Na elke spannende gebeurtenis, optreden of meeting, kom ik er eigenlijk altijd 'vol' van terug. Zoals we dat momenteel modern zeggen: ik stond helemaal 'aan', m.a.w. mijn adrenaline-peil is hoog, ik bruis van energie en verhalen. Verhalen, emoties en gevoelens van anderen en gebeurtenissen. Een trainer zei wel eens: ' de dag na een zware training voel ik me grijs'. Klinkt wellicht vreemd, maar ik begrijp goed wat ze bedoelt. Als het ware leeggegeven en vol van andere dingen.
Het is dan dus wel zaak om je te ontladen van die energie, emoties, gevoelens, verhalen van anderen. En dat lukt het best als ik een beetje aan kan rommelen. Even helemaal niets hoef. Ook een lange douche werkt goed. Een wandeling in de duinen. Tenslotte helpt een dagsluiting (meditatief moment voordat ik ga slapen), me om de gebeurtenissen van die dag nog even de revue te laten passeren en ze bij een uitademing ook echt los te laten.
Als ik goed ontlaad, heb ik het gevoel dat ik weer bij mezelf terugkom, in plaats van te blijven hangen bij eerdere gebeurtenissen of ontmoetingen. En dat blijven hangen, dat kost veel (onnodige) energie.

Opladen
Soms zegt men ook: ik heb veel van mezelf gegeven. En zo voelt dat inderdaad soms zo. En dat stukje moet ik dan wel weer opbouwen. Ik denk dat iedereen dat op een eigen manier doet.
Het lezen van een goed boek, kijken van een boeiende film, een warm bad, sauna. Ook lekker eten kan mij helemaal doen opladen. De term 'nutteloos genieten' vind ik eigenlijk prachtig, of eigenlijk ogenschijnlijk nutteloos genieten, want het nut is er weldegelijk. Maar in onze maatschappij en om het maar even bij mezelf te houden: Ik vind dit soms erg moeilijk om het bovenaan mijn prioriteitenlijst te plaatsen. Want er is nog een mailbox vol, huis op te ruimen, actielijstjes weg te werken, boodschappen te doen en ga zo maar door. En die lijken direct duidelijk resultaat te hebben en het genieten van een warm bad niet. Dat werkt subtieler. En die subtiliteit is wegbezuinigd in ons drukke, efficiënte bestaan.

En natuurlijk ga ik nu direct al weer de fout in door dit stukje te typen, terwijl ik ziek ben. Typisch toch? Ik 'weet' het allemaal zo goed en oeps...zo zie je maar...ik ga weer in bed liggen, uitzieken en slapen...

Werk jij vanuit je talent of je beschermingsmechanisme?

Ik vind dit een interessante gedachte; de moeite waard om een moment bij stil te staan.

Talent
Als je er vanuit gaat dat ieder mens één bijzonder en uniek talent heeft. En talent kan je ook essentie, je ware zelf of ziel noemen. Dat ieder mens gewoon iets heel bijzonders kan. Iets dat er eigenlijk als is vanaf je geboorte en dus onafhankelijk van je afkomst, ervaringen of opleiding.

Beschermingsmechanisme
En als je er vanuit gaat dat je je als kind (gelukkig) kan beschermen tegen de kwetsuren van de buitenwereld, je dus beschermingspatronen hebt opgebouwd. En natuurlijk zijn dat ook kwaliteiten, zelfs vaak erg goede, hooggewaardeerd, zoals 'ervoor gaan', 'aanpassen', 'haantje de voorste zijn' en ga zo maar door.

Welke 'wint' dan bij je keuze voor welk werk je doet? Je talent of je patroon? Wie geef je de meeste 'voeding'? Welke kwaliteit mag het meest aan bod komen?

Zo ken ik iemand die in eerste instantie heel pittig overkomt. Vrij hard ook. Zij kan als geen ander onderhandelen en dat doet ze dus ook dagelijks in haar werk. Maar nu gaat ze twijfelen, omdat haar beschermingspatroon (het afbijten) niet meer zo goed past. Ze komt er steeds meer achter dat het niet meer nodig is in haar huidige omgeving. Ze verliest er zelfs mensen door en dàt was niet de bedoeling.
Daarnaast komt haar ware zelf steeds meer aan de oppervlakte en die is zachter, liever, die is er vóór de ander in plaats van tégen de ander.
Nu kan zij kiezen voor een andere baan, maar dat is nog niet eens noodzakelijk. Ze kan ook haar baan anders uitvoeren en het zal me niet eens verbazen als dat briljante uitkomsten heeft. Nu ze beide heeft (her)ontdekt, beide waardeert, kan zij zelf de teugels in handen houden...kiezen voor wanneer te werken vanuit haar talent en kiezen te werken vanuit haar patronen.

Mooi.

Crisis staat voor 'uitziften'

Het afgelopen weekend heb ik een retraite mede mogen begeleiden op de Voorde. Het waren drie dagen 'vol van stilte'. En het mooie was dat we het ritme van de getijden volgden. 7 meditatie-momenten op verschillende tijden van de dag/nacht, die je ieder op haar geheel eigen wijze in de sfeer van dat moment van de dag begeleidden. Dit helpt toch echt om in het nu, en het 'zijn' te komen ipv enkel het 'doen'.
Voor wie meer wil weten over de getijden (de moeite waard!), de Benedictijner Monnik David Steindl-Rast heeft er een mooi boek over geschreven: De muziek van de stilte.

En daaruit een prachtig stukje over crisis. Ik vond dat wel passend in deze tijdsgeest:
Een crisis is in de juiste zin des woords altijd een zuivering. Het woord is ontleend aan een stam die 'uitziften' betekent.
Een crisis is een uitscheiding, een uitziften van datgene wat levensgevend is en kan blijven bestaan van datgene wat dood is en achtergelaten moet worden. Een (persoonlijke) crisis bevat altijd drie elementen. Eerst krijg je het gevoel dat je zo niet verder kunt, dat je voor een muur staat.
Dan krijg je het gevoel dat je iets van je af moet werpen om door te kunnen gaan. Het derde en belangrijkste element in dat proces is leiding. We hebben leiding nodig; anders weten we niet wat we moeten afwerpen en hoe we aan de andere kant van deze schijnbaar ondoordringbare muur moeten komen. Die leiding is wat ik eerder de levenskracht of de zegen heb genoemd. Als we voor een muur staan en ons openstellen voor de vraag: 'Waar kan ik nu leiding vinden? Ik sta machteloos maar ik vertrouw erop dat er ergens leiding is', zullen we altijd een antwoord krijgen.
Soms komt die leiding onverwacht naar ons toe: we lezen iets dat precies van toepassing lijkt op onze situatie, of we ontmoeten iemand die precies de juiste dingen zegt. Maar soms speelt de herordening zich helemaal van binnen af: in een droom, een overwacht inzicht, een openbarende gebeurtenis. En plotseling is daar de leiding die we nodig hebben. Een crisis moeten we met vertrouwen tegemoet treden.

Mooi hè?

Ik zie dat nu ook zo duidelijk in de wereldcrisis. Kom, laten we die met vertrouwen tegemoet treden!

Resultaat als resultante van jou zelf

Als je werk ziet als resultante van jezelf, als hetgeen direct zichtbaar is van jou in de wereld, is dat best spannend. Dan zegt het resultaat van een project ineens ook iets over jou zelf. Dan moet je dus ook verantwoordelijkheid nemen voor randomstandigheden, die invloed hebben op dat resultaat.
Je talent heeft ertoe geleid dat het resultaat uniek is, zoals alleen jij dat kunt doen. Natuurlijk niet in elk project, maar ga maar eens na welke projecten of werkzaamheden zonder jou, ook echt anders van aard waren geweest.
Een beetje sterk gezegd: je project, dat ben jij. (en natuurlijk zijn er nuances gelukkig).

Het beeld dat anderen van je te zien krijgen
Ik ben er sinds dat hele online retraite verhaal zojuist weer mee geconfronteerd. Vanmiddag ben ik op BNR Radio een aantal minuten geinterviewd en een On Air retraite begeleid (klik hier voor het fragment). Als ik er nu op terugkijk is er natuurlijk maar een klein gedeelte van mij zichtbaar. Dat wat er binnenin allemaal nog meer aan inhoud broeit, kon ik niet kwijt in de uitzending. Dus het beeld wat de vele luisteraars in die minuten van mij te zien krijgen, is dat wat het is. Naast dat ik ook best trots ben, ook best nog pittig merk ik om daar dan volmondig verantwoordelijkheid voor te kunnen nemen.

Kunstenaarsziel
Toen ik Industrieel Ontwerpen studeerde zei de studentenbegeleider eens tegen mij dat onder deze creatieve beroepsgroep veel rsi/burnout-klachten voorkwamen. Omdat zij zich sneller vereenzelvigen met het eindproduct. Het resultaat dus als resultante van zichzelf zien. Als je een beetje perfectionistisch bent, moet dan dus ook echt helemaal goed. En helemaal zoals je het voor je ziet.
En een de beste managers die ik ooit heb gehad, zei eens: 'jij hebt een kunstenaarsziel' Dat betekent dat je iets voor je ziet, dat je als het ware alles in werking stelt om het resultaat daarnaartoe te brengen. De drijfveer om het mooier, beter kloppend te krijgen is dan heel groot, soms gaat dat ten koste van relaxedheid. Ik heb meer van deze zielen om me heen. Gelukkig maar?!
Vandaar misschien ook mijn behoefte aan rust, stilte en af en toe wel afstand nemen van mijn werk.

Je drijfveer wil niet slapen
Wat zou er gebeuren als je helemaal op afstand staat van je eigen werk? Dat je het dus niet ziet als uiting van je talent/zelf, of dat je je talent erniet in kunt uiten. Volgens mij heb ik dat ooit wel eens gehad en kon ik dat niet lang volhouden, want de drijfveer slaapt in en wil dat niet en gaat zich roeren, als in een nachtmerrie.

Practice what I preach

In afwachting van een filmpje op nu.nl over de online retraite (jaja, daar is 'ie weer), overdenk ik wat ik nog meer, of beter, had willen zeggen tijdens het interview.
In de auto na de opname, overviel mij een 'oud gevoel'. Namelijk een gevoel dat ik had toen ik vroeger bij de rector werd geroepen en mijn verhaal mocht doen. En dat ik naderhand dacht: 'dat had ik ook nog willen zeggen...en dat, en dat!'
Waarom ben ik niet ietsje meer ad-rem?

Mental noise...dat is mijn belangrijkste antwoord op die vraag.
Ik laat me vooraf en tijdens een spannend gesprek afleiden door invloeden van buiten, wat anderen vinden en willen. Zo gaat dat dus, ook op je werk.
Die 'noise' maakt dat je afwijkt van je eigen koers. Dat is exact de reden waarom ik steeds terugkeer naar het tegendeel van de noise, het thema 'stilte en rust'.
Lucia de Rijker (wereldkampioen bokser) zei het eens mooi: Stilte leert me luisteren naar dingen die ik normaal niet toelaat. Wat leer je van stilte? Je wordt alerter. Wanneer je wel of niet moet reageren.

Voor het interview had ik tips gevraagd op twitter. Als ik die tips bekijk gaan ze allemaal over: blijf jezelf, volg zelf eerst je eigen online retraite. En verdomd...ik had het moeten doen. Mijn eigen 'boodschap' van de online retraite, was even niet in beeld. Ik heb geen kort moment genomen in afzondering om even stil te staan bij de wezenlijke vragen:
- Wat wil ik zelf over de buhne brengen?
- Wat is mijn belangrijkste boodschap?
- Van waaruit doe ik dit eigenlijk ook weer allemaal?
- Wat is mijn intentie?

Kortom, de les 'practice what I preach' is weer hard binnen gekomen. Losstaand van het feit of het nu een goed filmpje is geworden of niet, want ik heb het nog niet eens gezien.

En het lijkt allemaal zo logisch. Dus... ik heb in dat kader besloten om binnenkort zelf ook een driedaagse retraite te doen. Net zoals ik zelf mensen ontvang voor een prive-retraite in ons zomerhuis Rust aan Zee dompel ik mezelf ook onder in leegte, op adem komen, stilte, rust, natuur.

Zodat ik zelf ook mijn eigen fluisterstem (ziel) weer goed kan horen en volgen. Net zoals ik ieder ander toewens in zijn of haar fase van het leven, hektiek of periode van dilemma's.

Het volgen van 'de energie'...

Energie...een vaag woord, vind je niet? Ik vind dat het te pas en te onpas gebruikt wordt ('daar krijg ik energie van', 'de energie van de groep' etc) en dan is voor mij soms de essentie van het woord ver te zoeken. Over wat mijn man, van origine natuurkundige, daar soms van vindt nog maar te zwijgen.
Maar goed...het is óók een mooi woord.

Energie...wat betekent het eigenlijk?Na even googlen kom ik op het volgende: Energie is etymologisch afkomstig van het Griekse woord ‘energia’ wat’ werkzaamheid’ betekent. Algemeen kunnen we energie omschrijven als de mogelijkheid om veranderingen teweeg te brengen.

Kijk, daar kan ik wat mee...

Energie volgen in plaats van een target?!
Het lijkt namelijk zo dat dat wanneer ik een project start vanuit een eigen idee, dat mij na aan het hart ligt, dat het dan vanzelf gaat. Tenminste...mits ik 'de energie' van het realisatie proces volg. En ik vind dat fascinerend.

Ik neem als voorbeeld weer de online retraite. Ik vond het hele proces al een cadeautje (zie vorige blog); alle energie werkte mee op een of andere manier. En kwam er als toetje nog een journalist op af van de Volkskrant, zie hier het digitale resultaat.
Je kunt dat natuurlijk niet afdwingen. Gelukkig niet eigenlijk. Het enige dat ik te doen heb, is mooie dingen realiseren als ik er zelf in geloof. De tijd bepalen waarbinnen ik het wil realiseren. En de energie binnen het proces van inspiratie naar realisatie blijven volgen.
De energie blijven volgen en dat is dus wat anders dan mijn bewijsdrang, milestones of een target van mijn baas. Je kunt het niet zien, het is niet concreet, niet rationeel en niet te meten. Maar ik weet inmiddels wel dat het 'er' is.

En ik heb nogal wat project-ideeen om dit principe te oefenen. Dus dat worden boeiende tijden ;-)

Van inspiratie naar realisatie

Over leven en werken gesproken!
Afgelopen week heb ik met een team van Baak-collega's in 1 week een website gemaakt: www.onlineretraite.nl en het was een super week! We begonnen maandagochtend om 10 uur met idee-ontwikkeling (inspiratie) en vrijdagmiddag was de site online (realisatie).

Dit keer een langere blog over de vraag: Waarom is dit gelukt?

Tijd-ruimte container
De werking van de creatieve wil is gebonden aan tijd. Daarbinnen vond het proces plaats van inspiratie (maandagochtend) naar realisatie (vrijdagmidag).
Een vrije gedachte, een idee, wordt gedwongen om in te dalen en realiteit te worden. Daarom is het zo belangrijk dat je een einddatum en liefst eindtijd benoemt.
En hierbij regeert niet de logica, maar de intuitie.
Ik had een ingeving rondom een online retraite een aantal maanden geleden. Er kwamen een aantal sporen samen (veel gestresste trainingsdeelnemers, ontmoeting met Huub van Zwieten van het droombaanhotel en mijn vertrek bij Baak Open, waardoor de vrijheid om dit te doen ontstond).
Het heeft even geduurd voordat ik een passende einddatum in beeld kreeg. En dat kwam door mijn ervaring met projecten die (voor mij) ellenlang kunnen duren. Met geen duidelijke en passende eindtijd, loopt de kracht van het idee als een fietsband leeg. Daar had ik geen zin in. Het moest in 1 week. Toen ik dat idee had, ging de 'creatieve energie' stromen. En dit maakte de teamleden nieuwsgierig en betrokken.
Veel van deze zinnen uit deze blog zijn, net zoals ikzelf, geinspireerd door het boek van Jan de Dreu 'Leef', hetgeen een aanrader is!)


Teamleden
Iedereen had zijn of haar eigen inbreng. Dit klinkt 'standaard', maar de manier van werken, respect voor elkaar en vrijheid, als ook het platform waarop we werkten, waren zeer helpend. Ieder had een uniek talent, enerzijds qua inhoud, anderzijds qua 'vibes', die ze inbrengen tijdens het proces. En door de expertise en humor van de teamleden, werkten we ook zeer gedreven!

Het octaaf
Ook merk ik steeds meer dat zo'n proces de wet van het octaaf volgt. Het octaaf is verdeeld in fasen, zoals de energie in scheppings-processen verloopt (pulsarkennis). Het is bedoeld als een innerlijk aanvoelen van hoe de energie verloopt. Hieronder een korte schets:

Do (intentie verdiepen): Deze beginklank zet de hele melodie. Het verloop is gebonden aan de stemming van het begin. Tijdens de korte brainstorm aan het begin kon iedereen zijn inbreng bieden, zich verbinden aan het onderwerp. Er was ruimte voor allerlei soorten gedachten over hoe de online retraite eruit zou moeten zien. Dit is doorgezet tijdens de gehele week.

Re (volharding): Toen was de verrassing aan het begin voorbij. De tegenkracht kwam eraan. Lagere stemmen probeerden mij af te leiden. Dit is een soort testfase. Van het trotseren van tegenwind wordt het idee en de intentie nog sterker.
Toen we het enthousiast waren rondom het start-idee, dacht ik 's avonds weer: 'ja, maar, wat zouden de 'hard-core' retraite-gangers van ons idee vinden? Wat vind ik er zelf eigenlijk van, heeft het wel genoeg diepgang? Etc etc' Allemaal intern geprut.
Zo werd ook de powernap geintroduceerd. Dinsdag nog geen gegadigden...toch donderdag doorgezet. En tevens vroeg ons andere werk bij mij en de teamleden ook aandacht. Hadden we uberhaupt wel genoeg tijd hiervoor?

Mi (zelfbewustzijn): Willen we dit echt doorzetten? In deze fase realiseer je je dat je in het onbekende stapt. Ja, zo ook bij ons. Ik had het idee ooit gekregen, maar het echte realiseren en naar buiten brengen, dat is andere koek! Alsof je uit de kast komt.

Fa (binnenkomst van het nieuwe): De verandering wordt ingezet. Hier ontstaat weer het oude liedje of er wordt echt iets nieuws geintroduceerd.
Wij hadden op een gegeven moment moeite met het platform, waarin we de website maakten. Moesten we voor de 'oude manier' gaan, of konden we het met deze doen? Gelukkig (wat mij betreft) zijn we met deze doorgegaan. Het nieuwe hieraan was dat de vormgeving supermooi was en dat iedereen zijn/haar steentje kon bijdragen en niet alleen de webexpert (wat normaliter kan zorgen voor een te drukke agenda van de webexpert, een vermindering van verantwoordelijkheid vanuit de rest van het team). Het nieuwe, dat iedereen kon creeeren op de website, was exact wat iedereen zo'n verademing vond in de samenwerking. En de webexpert zelf heeft doorgezet volgens mij. Zij had op woensdag een nieuwe opzet gemaakt, waarop we allemaal echt beter dan die van 's ochtends konden werken.

SOL (verantwoordelijkheid): Dat wat nieuw is, wordt echt aangenomen. Donderdag hebben we als 'gekken' gewerkt. Tegenslagen, zoals dubbel en verkeerd opslaan, opname-apparatuur vergeten, waren troef, maar luchtigheid en humor hielpen om door te zetten en als het ware onze verantwoordelijkheid te nemen.
En weer de powernap...nu enthousiastelingen!
Een poster met de titel: Ja maar, wat als alles lukt? werd onze slagzin. Ook typisch.

La (relateren): Met het nieuwe, wordt naar buiten getreden. Een mail de organisatie in ter vooraankondiging, nu konden we echt niet meer terug. Onze eer te na natuurlijk, als het niet zou lukken.

Si (completion): Alle puntjes op de i zetten. En oh...wat was dit nog een kritieke fase! Om 13.00 uur zouden we testen om om 14.00 uur live te gaan. Om 13.00 uur was er nog geen sprake van...;-( En toch konden we om 14.00 de website live zetten, daarna nog een aantal puntjes op de i, een heerlijke feestelijke pro-secco en om kwart voor 3 stond ik op het schoolplein voor mijn zoon...oef, net op tijd.

Ik geloof er heilig in, dat als we de tijd niet zo strak hadden gezet, we ander werk voor hadden laten gaan als het moeilijk werd. Dat we niet zo dedicated waren geweest met zijn allen. En dat voelt zo goed als dat zo is!

En over die puntjes op de i...ik zeg eerlijk dat er nog best wat puntjes op de i zijn te zetten op de website zelf. Maar net als in ons eigen proces, staan we open voor de inbreng van eenieder die de website bezoekt. Help jij ons? www.onlineretraite.nl

Waarom zou je je eigenlijk kwetsbaar opstellen?

Dat is een vraag die vaak wordt gesteld of gedacht in (Baak-)trainingen, waar dat vaak als mogelijke richting wordt aangegeven. Ook in coachings-gesprekken is het een geliefd onderwerp.

Ja, waarom eigenlijk?

Gisterenmiddag (na de 1e module van de Informele Leider www.debaak.nl/dil) zat ik daar weer over te mijmeren. Ik geloof er echt in, want ik merk het als ik anderen kwetsbaar zie, dan luister ik echt beter. Dan ga ik ook opener het gesprek in.
En ik merk het als ik mezelf kwetsbaarder opstel, dan voel ik mezelf vrijer dan eerder.
Maar ik kan zelf soms moeilijk de juiste antwoorden vinden op bovenstaande vraag.

Daarom heb ik besloten maar eens een 3 google-hits te volgen. Wat zeggen willekeurige anderen daarover?

http://alturl.com/m9zdt '...........Geen mijdend leiderschap, maar leiders die er zelf écht in geloven. Die stevig zijn ‘volhouden & vasthouden’, ‘het karwei ook écht afmaken’), die authentiek zijn (‘er zelf in geloven’, ‘zich kwetsbaar durven opstellen’) en die zichzelf ook ter discussie durven stellen (‘dit was niet handig’, ‘hier worstel ik mee’). En pas als je dat (blijvend) laat zien, als je er zo in zit, dan pas kun je van anderen verwachten dat ze je gaan volgen. Dat ze ook hun eigen verantwoordelijkheid gaan nemen. Pas dan wakker je het vuur in je collega’s écht aan. En zo ontstaat een beweging waar mensen met plezier aan mee werken. Iedere dag weer opnieuw!.......'

http://alturl.com/f493a"' .....Vraag jezelf eens af: wat probeer ik nu tot elke prijs te vermijden? Dat ik feilbaar ben? Dat ik andere mensen nodig heb? Dat ik kwetsbaar ben? In zo'n onbewust vermijdingsdoel gaat zoveel energie zitten dat je daar uiteindelijk burn-out van kunt raken. De batterij is dan leeg. Pas als je ook je eigen schaduwzijde accepteert en dus een reëel zelfbeeld hebt, kun je je energie weer aan andere zaken besteden....'

http://alturl.com/twhh9Dit is een TED-filmpje, waar een wetenschapper een mooie inkijk geeft in kwetsbaarheid. Het is ook nog eens erg vermakelijk gebracht. "....What made them vulnerable, made them beautiful. ....It is the birthplace of love and creativity...
En dan het belangrijkste: Wanneer we onze kwetsbaarheid negeren, negeren we ook de positieve kanten, blijheid, geluk en liefde.

Dit thema is interessant, omdat het zo tegen onze natuur ingaat. We laten ons coachen of gaan naar een training om sterker te worden. En dan worden we gestimuleerd om je zwaktes te zien, en zelfs soms te laten zien.
Maar we worden completer, we zijn er dan helemaal en niet half. Dan zijn we weer meer mens. Als je jezelf kwetsbaar opstelt, is het een uitnodiging aan anderen, als van 'kom ook maar helemaal, dan heb ik meer aan je'.

Nou...mijn 'onderzoek' is nog niet afgerond. Ik blijf dit een boeiend 'studie-onderwerp' vinden. Tips zijn zeer welkom!

Je eigen stem spreekt als er rust en stilte is

Mijn project voor dit jaar is vanochtend gestart. Een 'moedig' iemand is in ons huisje achter ons huis om de komende drie dagen rust te nemen en zo erachter te komen wat ze in haar werk wil.

Toen ik over dit project vertelde aan mijn zoon van 4 jaar, zei hij: 'oh ja...dan is het een rust-huisje en een word-huisje'. En dat is scherp van hem gezien, want dat is het precies.
Er is eerst rust nodig als je echt van binnen wilt luisteren naar je zelf, naar je eigen stem die je als het ware vertelt wat je te doen staat, bijv over je werk.

Maar die stem van binnen die spreekt zacht en hoor je niet of nauwelijks als de hele wereld om je heen andere dingen van je verlangt. Wil je het dan zelf nog? En als je dan zo lang naar anderen luistert, hoe weet je dan nog wat jij zelf zegt? En alle social media die continu informatie aan je geven, continu van buiten jezelf naar binnen. Connected met iedereen, maar krijgt die stem van binnen nog genoeg ruimte?

Die stem die komt tevoorschijn wanneer het veilig genoeg is. Wanneer er niemand in de buurt is, of wanneer je niets of niemand in de buurt laat komen, die het tegendeel beweert of afleidt. Kinderen die zijn er nog erg goed in, precies aangeven wat zij zelf willen, en ik zie het onder mijn eigen handen gebeuren dat ik daar als moeder soms tegenin ga. Omdat ik het beter zou weten en soms ook weet. Ik en andere ouders doen dat meestal overigens niet uit kwade wil. That's part of life. En het is ook 'life' om daar dan in de loop van je leven achter te komen dat je je eigen stem weer meer wilt laten horen.

Dus nodig je zelf uit om een wandeling in je eentje te doen in het bos of in de duinen. Op een gegeven moment vertelt je eigen stem je wel weer iets.

P.S. Oh ja...niet TE hard je best doen. Die 'stem' is gebaat bij relaxed-heid en mildheid. Lukt het niet, dan lukt het niet. Volgende keer beter.

En jaaa...het is zo ver!

2 jaar geleden begon ik dit blog omdat ik gedachten, gedichten en quotes kon verzamelen over alles wat met werk en leven te maken had. Omdat ik de heimelijke wens had ooit loopbaancoach te 'worden'. Nu is het zover. Een gecombineerde baan; een gedeelte Baak-baan blijft en ikzelf als loopbaancoach kom erbij.

Net als ik de loopbaanswitches van anderen fascinerend vind, vind ik die van mezelf ook boeiend. Ik verzamel op die manier kennis over dit proces en het levert me op dat ik op dat moment doe wat ik voor me zie. Van 'iets met mensen' doen, naar exacte vakken en de TU Delft, van innovatiemanager naar trainer, van trainer/coach persoonlijke ontwikkeling nu ook loopbaancoach. Het kan dus.

En nu sta ik op het punt een bord in onze tuin te zetten: Levenswerk - loopbaancoaching.

En er gaat meteen een stemmetje zeggen: 'wat een grap!'

Zo werkt het dus. Voor mij.

Wees een schepsel, word een schepper

Misschien vind je dit een vage titel...ik had ook niet direct door waar het over ging. Als je er niet echt in verdiept, blijven de woorden ook best ver van je af staan. Maar ik ga het steeds meer begrijpen, omdat ik het steeds meer doe.

Voordat je dingen kunt bedenken, maken en neerzetten (het scheppen), zijn momenten van innerlijke rust nodig. Zodat je tot jezelf komt, bij je (echte) zelf te rade kunt gaan, waarover het echt moet gaan. Ook goed in je vel zitten, jezelf fit voelen. De tijd dat je jezelf echt een schepsel voelt. En dan komt de energie en motivatie er automatisch later bij.
En het voelt paradoxaal...als je het druk hebt, of iets spannend vind niet direct in de actie te schieten.

In het kader van mijn opleiding ben ik met een project bezig en daarbij volg ik 'het octaaf'. Het voert te ver om het in detail uit te leggen, maar hierbij een link naar voor wie meer wil weten: http://www.bartvandermeij.nl/blog/de-wet-van-het-octaaf/
Het komt erop neer dat je de eerste helft nog niets doet. Bezint voor gij begint dus eigenlijk.
Daarnaast voel ik de behoefte steeds meer om mezelf af te sluiten van de snelle wereld van Blackberry's, collega's, afspraken en ga zo maar door. Zodat ik vanuit 'mijn eigen midden', vanuit alle rust, ideeen krijg en besluiten neem. En deze besluiten passen beter dan besluiten die ik neem, omdat de waan van de dag het overneemt, of omdat ik me onterecht aanpas aan anderen.

Die twee ingredienten samen, leiden ertoe dat ik in deze 'doe' fase hele goede ideeen heb, die me tijd besparen, die effect èn impact hebben. Het is moeilijker en ook verbluffender dan ik dacht!

En dan deze passende quote:
Het werkelijke doen,
komt uit het niet-doen voort.
- Marcel Derkse - Uit: Zo vrij als een vlinder

Je eigen impact niet durven zien

Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zouden zijn.
Onze diepste angst is dat we mateloos krachtig zijn.
Niet de duisternis, maar het licht in ons is wat we het meeste vrezen.
We vragen onszelf af "wie ben ik wel dat ik briljant,
schitterend, begaafd of geweldig zou zijn?"
(Fragment uit een gedicht uit ‘A Return to Love’ van Marianne Williamson)

Dit Pulsar-Academie weekend heb ik de waarheid uit dit gedicht weer recht in mijn gezicht gekregen. Waarom vindt een mens het zo moeilijk om zijn eigen impact te zien en er in te geloven? Waarom vind ik het zo moeilijk en maak ik mezelf makkelijker kleiner?

Ik mocht zaterdag een programma geven aan mijn collega-studenten. En oh...wat vond ik het bijzonder. Heerlijk om te doen! Mijn intentie werkelijkheid zien worden. Echt eigenaar zijn en dus verantwoordelijkheid nemen en dragen. Een geinspireerd team inspireren. Energie zien en opbouwen. Vanuit stilte ontstonden er waarlijke originele ingevingen. En van daaruit ingevingen hoe een avond voor Pulsar I studenten te organiseren. En een 'Feest der Geneugten' in 2,5 uur in elkaar draaien. Voor de buitenstaander termen die misschien niet te vatten zijn, maar er was enorm veel energie opgebouwd in ieder geval. Veel inzichten.

Alleen...ik heb de impact ervan niet goed ingeschat. Ik had hem in ieder geval kleiner gemaakt dan hij was. Ik heb daarom de energie niet goed afgebouwd. Mede omdat ik niet had durven dromen dat er zoveel energie was opgebouwd door mijn medestudenten in de avond. Iedereen zinderde nog na en het was zoveel mooier geweest om deze te vangen in een inzicht en hierover bewustzijn te creeren. Het oogsten...
En laat dit direct over mijn eigen leervraag van dit jaar gaan. Dit is niet zomaar leren uit een boekje, maar leren door te ervaren, dat is goud waard.

En dan nog een paar mooie zinnen uit het gedicht:

En als wij ons licht laten schijnen,
schept dat voor de ander de mogelijkheid hetzelfde te doen.
Als wij van onze angst bevrijd zijn,
zal alleen al onze nabijheid anderen bevrijden.

Dat belooft wat ;-)

Werken, leven EN leren

Vind je het interessant om meer te leren over leren? Waar het leren in de toekomst naar toe gaat? Hoe de nieuwe generatie wil leven, werken en leren?
Geloof je het niet als een groep studenten zelf gaat regelen dat het vak langer mag duren?

Bekijk dan:
The learning Lab, the movie
http://www.thieubesselink.com (het kleine filmpje links op de website)


Ik put er moed uit. Ik word er blij van. Ik sta te trappelen om trainingen/leerprocessen op deze manier vorm te geven.

Waar is het nu tijd voor?

Ik keek net op mijn blackberry naar de datum: 31 januari. Alweer een hele maand voorbij van het 'nieuwe' jaar 2011. Oeps, had ik goede voornemens? Nog maar 11/12e van het jaar te gaan. Voor je het weet is het al weer zomervakantie.

Of leef ik dan teveel volgens de tijd die de klok en de kalender aangeeft?

Ik ben 'Stil de tijd' van Joke Hermsen aan het lezen. Zij (en met haar vele andere filosofen) maakt onderscheid tussen de kloktijd en de innerlijke tijd. Ik ken het ook...een leven naar de klok, zeker in een leven met 2 kleine kinderen en werk. Je rent van de ene activiteit in de andere. En het verlangen om meer naar mijn innerlijke klok te luisteren ken ik ook. Waar is het nu tijd voor? Even niets?
Dat kan bijna niet meer. Onze economische drive jaagt ons op. Terwijl creativiteit en ondernemerschap juist gediend zijn bij goed aanvoelen waar het tijd voor is. Hersenen moeten eerst ont-focussen om creatief te zijn, blijkt uit onderzoek. En door multitasken (blackberry, boodschappen, voorbereiden voor de dag voor morgen etc) gaat je IQ 10 punten omlaag. Ook dat nog.

Even niets doen dus. En je merkt direct dat we dat bijna niet meer kunnen. Vervelen is nu voor loosers, terwijl het vroeger juist erg chique was. School stamt af van het woord 'scholè' en dat betekent rust en vrije tijd. Rust en nietsdoen betekenden in de klassieke en filosofische gedachte de grondslagen van een beschaving. De tiran die zijn macht wilde vergroten, hield het volk continu bezig, om het rusteloos en onnadenkend te houden. In de huidige westerse beschaving is hard werken zaligmakend en is synoniem aan een succesvol bestaan. Aan welke tiran zijn wij nu onderhevig?
Quote uit het boek van Hermsen: 'pas als we niets doen, opent zich de ruimte van het denken en van de creativiteit, verschijnselen die zich door geen vooropgesteld doel of economisch nut laten sturen of opjagen'.

Mijn ego-stuk wil het druk hebben, sociaal geaccepteerde successen behalen, gezien worden. Mijn ego kan goed klok kijken.
Mijn andere deel (je zou kunnen zeggen, mijn ziel, essentie of whatever) kent de innerlijke tijd. Is gebaat bij rust, stilte en reflectie.
Mooie combi, al mag de balans dit jaar wel iets meer naar de innerlijke tijd. Nog 11 maanden te gaan. Daar gaan we weer ;-)!

Waarom toon jij je kwetsbaarheid?

Ik krijg veel vragen van trainingsdeelnemers, als: 'Waarom zou je je kwetsbaarheid tonen?' Ja, waarom eigenlijk?

Als je alleen al naar het woord kijkt, dan wil je ervan af: 'Je kwetsuren baren'.
Baren, dat doet pijn.

En baren levert ook iets heel moois op:
Tijdens een training is het vaak wel eenvoudig te laten zien. Er is altijd wel een deelnemer (vaak een vrouw), die 'zich kwetsbaar opstelt', en ongelofelijk veel indruk maakt. Je luistert als vanzelf naar zo iemand.
Je zou kunnen zeggen dat er de echte kwetsbaarheid is en de emotie, die er soms uit ziet als kwetsbaarheid. In de 'nep'kwetsbaarheid schuilt nog schuld naar iemand anders, of boosheid op iemand anders. Je geeft de ander de schuld van de pijn.
Echt kwetsbaarheid is niet schuldgevend, dat is met open armen 'je zelf kwetsbaar opstellen'. Heel open, uitnodigend, moedig, want er is weldegelijk (kans op) pijn. Uit echte kwetsbaarheid, straalt kracht. Zo iemand durft zichzelf te laten zien. Opent daarmee zichzelf en daarmee vaak ook iets in de ander.
Kwetsbaarheid levert soms tranen. En tranen zijn toch niet leuk? Tenminste dat leren we al vanaf jongs af aan. Als het echte kwetsbaarheid is, vind ik tranen altijd mooi.
Het is alsof de ziel dan spreekt: 'Ik wil er uit, ik wil er zijn'.

Als je echt contact wilt maken met de ander, is het prettig als er kwetsbaarheid mag zijn. Alsof je elkaars ziel uitnodigt er te mogen zijn.

Prikken met open hart

Ik heb het even overal mee gehad. Ik erger me aan reclames, niet-nadenkende mensen op straat, TV, sommige werk-issues. Bijna alsof ik zin heb om overal tegenaan te schoppen. Even niet meer 'comme il faut' te zijn, iets dat ik normaliter toch wel geneigd ben te zijn.

Ik heb dit heel af en toe en meestal heb ik dan de neiging om me aan mijn eigen houding te ergeren. Om het zo snel mogelijk weg te stoppen en weer 'vrolijk' door te gaan. Maar ik heb nu ook het idee dat het nog wel even mag blijven. Er mezelf helemaal in te wentelen.

Mag dat? Wat heb ik er aan? Moet ik er uberhaupt iets aan hebben? Is het wel professioneel? Is het eigenlijk wel interessant voor een blog? (komt direct een stemmetje in mijn hoofd: 'lekker boeien of het interessant is voor anderen'...dat is dus precies wat ik bedoel).

Ik heb er wel iets aan.
Het maakt dat ik reserves verlies, gewoon sneller zeg wat ik bedoel. Vandaag merkte ik het in een tweetal coachingsgesprekken. Ik ergerde me aan de afweer van beide personen... en maar rondjes draaien. Ik bracht het sneller dan normaal ter sprake, dat ik boosheid voelde. Niet leuk voor de ander. Wel effectief.

Wat er op dit moment gebeurt is echt grappig, want nu ik dit schrijf, vraagt mijn man een aantal dingen over de voorbereiding van een spannend gesprek morgen. Een live moment dus: mijn irritatie wordt direct ingezet, haha. Ik erger me eraan dat hij aan zichzelf twijfelt en dat geef ik direct terug met stevige woorden. Hij is een tijdje stil. Ik ben benieuwd wat hij nu denkt, maar zeg niets. Hij zegt nu: 'Maar praat even door met mij...' Zijn interesse is gewekt! Na het gesprek verder te vervolgen zeg ik: misschien heb je nu niets aan mij, want ik ben toch op de irritatie-tour. En dat wijst hij zelfs niet af.
.....(nu ben ik heftig in gesprek)..... en dan zijn we klaar en verder.

Het is prikken met open hart wat ik doe!

Het is prikken vanuit een oprechte emotie bij mezelf. Maar ik vind het prettig om te merken dat mijn hart open daarbij 'open' blijft.

Conclusie: Voordat er iets verandert, moet je boosheid voelen. Irritatie. Dan is er pas urgentie om iets te veranderen. Ontstaat er energie om een keuze te maken. Natuurlijk moet de persoon dat eerst zelf inzien, maar goed...nu was ik vandaag de trigger misschien. Met open hart. Dat is wel belangrijk.

Bedankt 'mijn bui'
Bedankt 'mijn man'!

In de ochtend...

The Best Part of the Day by David White

I don't think some realize
Of what they're missing out,
What us, early-morn risers
Know without a doubt.

By sleeping in 'til noon time
"We've got it made," some say,
But don't know they're robbing themselves
Of the Best part of the Day!

In the early morning hours
Everything is so fresh and new,
There is a Blessed Quietness--
A time to focus and renew.

This day 'fore the world gets crazy
And the pressures build up by the hour,
There's no better time to study the Word--
And ascend to prayer's precious tower.

For guidance and strength that is needed
For the perilous Journey ahead,
How much better to arm ourselves
And from the day's start, to be led.

I'm glad I've discovered this Blessing
'Tis the best part--what can I say?
In quiet serene--You speak to me
And Inspired, We start off my day!

God Bless Early Morning Risers
Who arise, time to spend with You,
May the Sense of thine Abiding Presence
Guide and Bless us the whole day through.

--------------
Mooi...Alles nog leeg, een hele nieuwe dag voor je, waarin de mogelijkheid bestaat lles op nieuw te starten.

Stilte

Hoe vaak ben jij bewust van jezelf op een dag? Echt bewust?
Dat je uit de hektiek stapt en helemaal weer in jezelf kruipt? Alsof je je eigen 'midden' weer opzoekt? Zodat je weer vanuit je zelf kunt reageren, denken en doen?

De afgelopen dagen heb ik het geluk gehad dat ik dat vaak heb gedaan. Het lijkt op niets 'doen' en stil staan. Maar wat een ideeen krijg ik, die ik direct ten uitvoer breng en wat lijkt het dan allemaal te kloppen. De werking daarvan vind ik eigenlijk erg bizar, klinkt in eerste instantie raar. Want we zijn niet opgegroeid met het idee dat je door 'niets doen' veel bereikt. Nee...we moeten vooral veel doen, lang doorgaan en snel iets bereiken. Dat staat allemaal in de weg, tenminste bij mij vaak wel. Ook raar eigenlijk dat onze samenleving dit niet als vanzelf incorporeert. De natuur doet het wel namelijk. De seizoenen doen gelukkig nog steeds haar werk (al is dat in de kassen ook weer niet zo). En wist je dat in de winter, waarin het ogenschijnlijk stil is en alles 'dood' is, onder de grond krioelt van ontkiemend leven? Dat is wat er bij een mens ook gebeurt. Als je je momenten kiest van stilte, niets doen, ontkiemt er op den duur als vanzelf iets dat echt klopt. Ideeen die werken, initiatieven die hout snijden, noem maar op.

Dus doe je vandaag of morgen om 12.00 uur mee?
Doe je ogen dicht (desnoods op de toilet), wandel een stukje buiten of kijk uit het raam
Kruip voor een moment in jezelf
Adem rustig door
Zoek het stilste plekje op in je lichaam
Ben daar gewoon even en doe helemaal niets
Onderdruk maar even de neigingen van je denken, die je willen verleiden het doen vooral weer te gaan doen
Even niets....
Heb je het gevoel dat je echt 'in' het stilste plekje bent voor een tijdje, herinner dan je voornaam.

Wedden dat je anders uit je ogen kijkt? Dat je je collega's anders benadert? Dat je de plannen sneller of beter doorwerkt?

De weg ligt onder je voeten

De weg ligt onder je voeten. Hij ligt er al, je hoeft alleen zelf de stap te zetten.

Dat is een fijn idee, niet?
En ik vind het ook telkens weer moeilijk.

Een bijzonder interessant boek van Marcel Derkse, dat me telkens weer mateloos inspireert. En helpt bij het zetten van stappen, op die mooie weg.

Hij refereert ook aan het nummer van Acda en de Munnik: vandaag ben ik gaan lopen. Kippevel!

Veel plezier: