ontvankelijk zijn

's Ochtends vroeg op nieuwjaarsdag, het is nog heel vroeg. Het is nog donker zelfs. Mijn kinderen houden niet van uitslapen.

Ik wilde graag iets schrijven, maar wist niet wat. Alles lijkt nog leeg.
En dat is precies waar dit moment, bedenk ik me nu, over gaat. Leegte om te ontvangen wat er komt.

En dit komt er...

Deze gedachte vind ik mooi om mijzelf 's ochtends vroeg voor te stellen:
"Deze dag is nieuw, komt nooit meer terug. Alles wat er gebeurt, ontstaat voor het eerst, is uniek".

Deze gedachte stelt mij in staat om goed de dag te starten. Ik ga dan beter kijken en ervaren. Alles zo goed mogelijk ontvangen, in plaats van eroverheen te leven alsof alles 'gewoon' is. Echt te genieten van de uniekheid van de gebeurtenissen.

Deze gedachte komt nu ook in me op zo aan het begin van dit jaar. Alles ligt voor me. Dit jaar is uniek, gaat nooit meer terugkomen. Is nu vrijwel nog leeg, klaar om te ontvangen. Dit wekt nieuwsgierigheid op, verlangens.
Dat is eigenlijk ook de essentie van hoop. Leegte, klaar om te ontvangen vanuit je verlangen. Met open handen, want op een gegeven moment is het niet meer aan mijzelf, maar aan anderen of andere dingen. Ontvankelijk zijn dus.

Het voelt spannend. En positief. Op naar een 'nieuw' jaar!