Luisterruimte

Dit is mijn nieuwe favoriete woord. Echt prachtig vind ik hem.
Een studiegenoot van de Pulsar Academie Ellen Weustink heeft hem bedacht (ere wie ere toekomt).

Het gaat over de ruimte die er is om echt te kunnen luisteren. Naar de ander, of naar jezelf. Soms (en eigenlijk meestal) moet je die ruimte organiseren. En dat is niet eenvoudig in de huidige tijd met zoveel afleiding om ons heen.
Sommige issues of vragen zijn gewoon te zinvol of te belangrijk om tussen de bedrijven door even te beantwoorden, en sterker nog, meestal leef je er gewoon overheen. Nijpende loopbaan-gerelateerde vragen hebben bijvoorbeeld allemaal wel echt ruimte en aandacht nodig, om te kunnen luisteren naar wat en hoe je het zelf echt wilt. Doe je dat niet, krijg je het toch wel (meestal te laat) op je bordje.

Dus stel.... je hebt een complexe vraag en je wilt een antwoord. Dan kan je luisterruimte gaan creëren. Dan kan je de omstandigheden zo maken dat je niet wordt afgeleid. En als het dan een tijdje stil is om je heen en daardoor in jou, komt er als vanzelf een antwoord of richting. Klinkt eenvoudiger dan het is, want als het een tijdje stil is om ons heen, dan worden we daar ongemakkelijk van, gaan we toch snel weer wat doen. Toen ik griep had heb ik het nog gemerkt hoe moeilijk ik het vind gewoon stil te liggen op de bank of in bed.
We gaan snel iets doen om ons nuttiger te voelen, of om die complexe vraag en het wellicht nog pijnlijke antwoord maar even niet te horen. Of omdat je agenda, I-phone, collega's of gezin het niet toelaat, of omdat het makkelijke korte termijn aandacht is. Wanneer was het voor jou de laatste (of de eerste) keer dat je echt naar je zelf ging luisteren?
Een retraite van een paar dagen is toch wel een excellente vorm van het creëren van luisterruimte voor jezelf. Ik vermoed ook (en zie om me heen) dat retraites er gewoon bij gaan horen en geen overdreven zweverige 'vakanties' meer zijn.

En het creëren van luisterruimte in een coachingstraject blijft voor mij een ultieme uitdaging, elke keer weer. De veiligheid waarborgen, voor iedereen op een andere manier. En dan iemand te begeleiden naar een moment, waarop er even helemaal niets hoeft, waarin de beschermingsmechanismen even uit mogen, het denken (vaak) ook even op de achtergrond, waarin alles even gevoeld mag worden wat op dat moment relevant is. Hoe kwetsbaar is dat.