Sinds kort ga ik af en toe op zondagochtend naar de Soefitempel in Katwijk. Een goed begin van de week en ik kom er steeds meer achter dat het niet zo gek is om een georganiseerd bezinningsmoment te hebben. Vanochtend was het onderwerp 'de sprong'. De sprong van enkel 'de rede' te laten regeren, naar je hart het voorportaal te laten zijn.
Laat ik nu net met een dilemma worstelen rondom een moeilijke keuze. Ik bleek op de goede plek zijn.
Ik merk dat ik bij moeilijke dilemma's er meestal met de rede er niet uitkom. Mijn hart weet het altijd, stiekem. Alleen is dat wat mijn hart zegt, niet altijd makkelijk. Ons hart houdt er geen beschermingsmechanismes op na.
Mijn hoofd bedenkt er altijd wel een smoes bij. 'Het is nu maar beter van niet...' of 'het komt later wel'. Bij moeilijke dilemma's handelt ons hoofd vaak uit angst. Ons hart is vele malen moediger.
De dichter Rumi zegt het mooi:
Love comes with a knife,
not with some shy question
and not with fears for its reputation.
Maar ach...wat is ons hart moeilijk te horen. Dat lukt alleen als we echt stil worden. Als de maalstroom in ons hoofd stil wordt.
Is dat de reden dat we soms zo'n 'kabaal' maken, onze agenda zo vol zetten met 'belangrijke zaken', ons zo af laten leiden, dat we ons hart niet kunnen horen? Omdat het niet altijd 'uitkomt'? Omdat moeilijke keuzes dan moeilijke, doch ware, consequenties hebben?
Na deze ochtend wist ik dondersgoed wat het antwoord was op mijn lastige keuze. Ik moest ook de consequenties dragen. Pittig, maar reëel. In het vertrouwen dat het in the end het beste is.
Daar gaat de moedige sprong over...sprongen zijn interessant! En laat ik nou ook in juni de Baak Leap begeleiden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten