zondag 26 februari 2012

Waarom wint de ratrace vaak?

Wat maakt dat de korte termijn actiepuntjes het meestal winnen van de lange termijn voornemens? Dat is een vraag, die ik mijzelf vaak stel.
Zonet wilde ik graag aan deze blogpost beginnen en besloot ik (of was het automatisme?) toch eerst even een paar mailtjes de deur uit te doen; 'want het is zo handig dat snel nog even te doen'.
En ik merk dat ik niet de enige ben die hierin zichzelf voorbij loopt. Menig trainingsdeelnemer loopt op dit punt zijn eigen voornemens voorbij en laat kansen tot ontlading en oplading voorbij schieten. De burnouts zijn niet meer zeldzaam.

Ik weet dat het mij dient om af en toe een moment van bezinning, ontladen en opladen te nemen. Dat kan vanalles zijn; van een meditatie, tot het lezen van een bijzonder boek, van een wandeling in de duinen, tot een eenvoudige uitademing, van een bezoek aan een soefietempel tot een warm bad.
Even een uitstapje maken naar mezelf, om te zien hoe het echt met me is. Om het leven ten volle te kunnen leven en niet te overleven, zonder dat ik het eigenlijk door heb. Om beter een besluit te kunnen nemen en om mijn drukke hoofd even rust te gunnen en meer te putten uit een andere intelligentie dan de ratio.


Laatst hoorde ik iemand treffend vertellen over hoe een meditatie ervoor zorgt dat je even een stok in de stromende rivier steekt, zodat het water (de omstandigheden) om de stilstaande stok (jouw bewustzijn) stroomt en je dus beter 'ziet', en je niet mee laat stromen door meningen, omstandigheden of andere afleidingen.

Maar goed...dit klinkt dus mooi. Maar waarom is het dan voor mij niet een vast ritueel? Waarom merk ik toch dat ik te weinig oplaad?
Ben ik een product van de experience-maatschappij? Is het te saai? Ben ik lui? Vind ik het te belangrijk om ' te doen en te presteren' in plaats van even stilstaan? Wil ik de waarheid in mijzelf wel echt weten? Of hoort dit erbij?

Ik heb 3 jaar kunnen genieten van de Pulsar-Academie, waar ik om de 6 week 3 dagen even mijn deuren sloot voor de buitenwereld en aandacht kon geven aan mijn binnenwereld. Maar nu is het dus anders. Ik moet het zelf regelen.
Ik ben nu met meerdere mensen in gesprek over hoe zij dit doen. Dat vind ik razend interessant. De een mediteert zonder zijn ogen dicht te doen en gaat 1x per jaar naar India; de ander zoekt aansluiting bij een religieuze stroming, puur zodat zij zichzelf haar eigen waarheid herinnert. Nog iemand anders gaat 40 dagen vasten van TV.

Gaandeweg merk ik ook dat het te maken heeft met onze prestatie-maatschappij. 'Nietsdoen' is echt voor losers. Meer, meer, meer, doen, doen en gaan is het credo lange tijd geweest. Het is dan ook echt makkelijker geworden om iets te 'doen', dan gewoon even te 'zijn'. Hoe stom dat eigenlijk ook klinkt, de vorige zin nalezend.

Vandaag hoorde ik iemand over 'Volharding'. Ik vrees dat dat het is. Dat helpt om me niet te laten meeslepen door de ratrace. Maar ik vind het zo'n stom woord. En hoppa...weer een excuus.