vrijdag 21 september 2012

Slotblog Connected?! 11. Waarom ik af en toe 'stil' wil staan


Vandaag is het de laatste dag van de zomer. Morgen is het herfst. Tijd om deze zomerblog editie Connected?! af te sluiten. En ruimte te maken voor iets anders, zoals het herfst betaamt.

In dit slotblog zou dus een antwoord op de vraag moeten komen, waarom ik stilte en stilstaan soms geen voorrang geef in deze tijd vol informatie en snelheid, terwijl ik daar wel behoefte aan heb. En zelfs best goed weet hoe dat te doen. Hoe ik kan voorkomen dat ik bijv mijn I-phone ter hand pak om nieuwe informatie tot me te nemen, terwijl ik ‘vol’ zit en liever zou ontladen en opladen? Hoe doen anderen dat?

En naarmate de tijd vorderde kwam ik er achter dat het antwoord niet ligt verscholen in het hoe, maar in een dieper besef van het waarom. Als dit voornemen voor meer stilstaan niet geladen is met een dieper gelegen intentie, is het ‘hol’ en wordt het al gauw in beslag genomen door ingesleten patronen.

Connected zijn. Dat is voor mij de dieper gelegen reden, waarom ik af en toe stil wil staan. 
(En dan bedoel ik uiteraard niet het tegenovergestelde connected-zijn met social media ;-) 
Ik zal een poging wagen uit te leggen wat ik ermee bedoel; tegelijkertijd geef ik toe dat ik dat niet eenvoudig vind omdat het moeilijk is om er (concrete) woorden aan te geven. 
Als ik me connected voel, dan voel ik me verbonden met een soort voorzienigheid. Echt wonderlijk. Het is niet alleen een wonder dat we bestaan, maar dat alles ook nog lijkt te gebeuren binnen een groter plan. Magisch. Is dat god? Het maakt me eigenlijk niet veel uit hoe we het noemen. Want god, of universum, of bron, kleven zoveel ideeën aan, overtuigingen, oordelen, die ik in ieder geval niet bedoel. Misschien kan ik het gewoon het wonder van het leven noemen. Een slimme instantie waar wij uit kunnen putten.
Als ik niet connected ben, niet afgestemd ben op dat iets dat ik wonderlijk noem, door the ongoing business van de dag, de sleur of de stress, ben ik voornamelijk afgestemd op de buitenwereld. En dat is soms heerlijk, lekker makkelijk, easy. En tegelijkertijd voel ik me dan ongeïnspireerd, aangedreven door oude patronen en allesbehalve duurzaam.  

Zeker op tijden dat ik me wel connected voel, vind ik het soms bijna geestig hoe dingen lijken te kloppen, ook je een richting op lijken te wijzen (synchroniteit). Dat vind ik gewoon te wonderlijk om te missen. Alsof er een groter plan is dan ikzelf.
Een stuk tekst uit het boek ‘Liefde kent 40 regels’ van Elif Shafak over de dichter Rumi, biedt daar een interessante kijk op:
Het lot betekent niet dat je leven volledig voorbestemd is. Het is dus een teken van pure domheid om alles aan het lot over te laten en niet actief bij te dragen aan de muziek van het universum. De muziek van het universum is allesoverheersend en wordt gecomponeerd op veertig verschillende niveaus. Je lot is het niveau waarop jij je melodie zult spelen. Je kunt je instrument wellicht niet veranderen, maar hoe goed je het bespeelt ligt volledig in jouw handen.

Ik denk dat als een mens connected is, hij of zij de melodie mooier speelt, zuiverder, meer vanuit een grotere bedoeling. Het horen van die tonen gaat alleen maar als je heel goed kunt luisteren. En ik kan alleen heel goed luisteren als ik stil word, me af en toe begeef in een stillere omgeving, zoals de natuur. Anders word ik afgeleid, hoor ik eigenlijk voornamelijk tonen (ritmes, behoeften) van andere mensen.
Wanneer je een project doet wanneer je echt connected bent, voel je aan wat nodig is, of waar ‘de energie als vanzelf naar toe gaat’. Ik weet het.  Het klinkt niet zo rationeel, en toch wordt het me steeds duidelijker, zo klaar als een klontje.
Het gaat over juist niet pushen, niet de snelheid omwille van de snelheid. Het gaat over goed kijken, luisteren, ‘wakker zijn’. Ingetapt zijn op iets groters dan jij zelf. Om de resultaten ook niet te krap te laten zijn. En om vanuit die helderheid opeens heel snel, effectief en zinvol te handelen.

Wonderlijke uitkomst van een onderzoek naar het 'hoe'…dit dieper besef van het 'waarom'. Maar ik merk wel dat het effectief is. Voor mij althans. Ik weet nu nog beter waarom ik het af en toe nodig heb om een uur te wandelen in de natuur, waarom ik ’s ochtends 5 minuten een dagopening doe, wat ik vind ik in de Latifa-meditatie, waarom ik me ontlaad en oplaad. En omdat ik dieper besef heb van de reden, doe ik het vaker en soms als vanzelf. Ik kan mijzelf makkelijker tot de orde roepen, want ik weet waar het mij om draait. Het voornemen is geladen. Connected zijn, niet alleen met buiten en binnen, maar ook met iets groters dan ikzelf.

Ter afsluiting een gedicht dat bij de ingang van de stilteruimte op de Nieuwe Voorde hangt. Net als andere gedichten is dit ook niet direct te snappen. Je moet er echt even bij stil-staan. Ik vind het passen bij waar ik de afgelopen 3 maanden over heb geschreven. Dat stilte soms pijnlijk is, dingen zichtbaar maakt die je liever bedekt wilt houden, maar wel de moeite waard zijn om gezien te worden,….en dat stilte wonderen verricht. Het is actueel…en dat door een dichter die in de 13e eeuw leefde ;-)

Stilte

Sterf in deze nieuwe liefde
Jouw weg begint aan de andere kant

Wordt de hemel
Leg een bijl aan de muur van de gevangenis
Ontsnap
Loop eruit als iemand die plotseling in kleur geboren wordt
Doe het nu!

Je bent met een dikke wolk bedekt
Verander van plaats
Sterf en wees stil
Stilte is het zekerste teken dat je gestorven bent
Je oude leven bestond uit razend wegrennen van stilte

De woordeloze volle maan gaat nu schijnen

- Rumi - 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten