Mijn project voor dit jaar is vanochtend gestart. Een 'moedig' iemand is in ons huisje achter ons huis om de komende drie dagen rust te nemen en zo erachter te komen wat ze in haar werk wil.
Toen ik over dit project vertelde aan mijn zoon van 4 jaar, zei hij: 'oh ja...dan is het een rust-huisje en een word-huisje'. En dat is scherp van hem gezien, want dat is het precies.
Er is eerst rust nodig als je echt van binnen wilt luisteren naar je zelf, naar je eigen stem die je als het ware vertelt wat je te doen staat, bijv over je werk.
Maar die stem van binnen die spreekt zacht en hoor je niet of nauwelijks als de hele wereld om je heen andere dingen van je verlangt. Wil je het dan zelf nog? En als je dan zo lang naar anderen luistert, hoe weet je dan nog wat jij zelf zegt? En alle social media die continu informatie aan je geven, continu van buiten jezelf naar binnen. Connected met iedereen, maar krijgt die stem van binnen nog genoeg ruimte?
Die stem die komt tevoorschijn wanneer het veilig genoeg is. Wanneer er niemand in de buurt is, of wanneer je niets of niemand in de buurt laat komen, die het tegendeel beweert of afleidt. Kinderen die zijn er nog erg goed in, precies aangeven wat zij zelf willen, en ik zie het onder mijn eigen handen gebeuren dat ik daar als moeder soms tegenin ga. Omdat ik het beter zou weten en soms ook weet. Ik en andere ouders doen dat meestal overigens niet uit kwade wil. That's part of life. En het is ook 'life' om daar dan in de loop van je leven achter te komen dat je je eigen stem weer meer wilt laten horen.
Dus nodig je zelf uit om een wandeling in je eentje te doen in het bos of in de duinen. Op een gegeven moment vertelt je eigen stem je wel weer iets.
P.S. Oh ja...niet TE hard je best doen. Die 'stem' is gebaat bij relaxed-heid en mildheid. Lukt het niet, dan lukt het niet. Volgende keer beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten