is een tv-programma, waarin mensen naar het buitenland vertrekken om hun droom te realiseren. Ik heb een aantal uitzendingen gezien op www.ikvertrek.nl en ik geniet er echt van.
Ik geniet van het kijken naar mensen die op het punt staan hun droom te beginnen en daar dan vervolgens middenin terecht komen. Voor sommigen is het hun levenswerk, iets dat ze altijd al hebben willen doen. Voor anderen blijkt het een enorme illusie, want ze waren op zoek naar rust en die vinden ze allesbehalve. De verhalen geven mij weer eens het bewijs dat het najagen van je droom echt niet eenvoudig is, ook niet als je dat doet op een andere plek.
Bloed, zweet en tranen! Waarom werkt dat eigenlijk zo?
Je kunt nooit zeggen: ik vertrek, want 'ik' gaat mee. Dus je patronen ook. Om maar niet over de relaties te spreken; de mensen realiseerden zich vaak niet dat ze zoveel met zijn tweeen zouden zijn...de ellende werd alleen maar versterkt wanneer het moeilijk werd.
Je stapt uit het 'gewone carriere-pad' en bewandelt dus een nieuwe weg met weinig rolmodellen en voorbeelden, want het is 'jouw' weg. Allerlei barrieres, zoals zoiets ogenschijnlijks simpel als taal, dienen overwonnen te worden. De mensen die er sneller in slaagden, hadden een soort lichtheid waarmee ze hun uitdagingen aangingen... een soort humor bijna!
Het verdriet over illusies viel mij ook op. En die vind ik ingewikkeld, want je hebt toch dromen nodig om verder te komen dan waar je nu zit. Bij de Pulsar-opleiding spreken we over verlangens. Wanneer je je verlangen helder hebt (al een hele stap), kan je ervoor gaan zorgen dat deze verlangens uitkomen. Twee dingen zijn daarin belangrijk heb ik gemerkt:
1. Flexibiliteit: Je kunt niet eisen dat de uitkomst precies zo wordt als je had 'bedacht'.
2. Open blijven: Hoop is een belangrijk vervolg op het verlangen uitspreken. En die komt van buiten. Daar kan je weinig in beinvloeden, behalve dan je er ongelofelijk voor openstellen.
Misschien een nieuwe titel voor het programma: Ik hoop... ???
Geen opmerkingen:
Een reactie posten