Dit stukje is ook uit het prachtige boek Liefde
kent 40 regels.
Wanneer heb jij je wel eens slaaf gevoeld van je werk of je
andere bezigheden? En hoe is dat?
Inmiddels moet ik er soms zelfs om lachen, hoe zeer we onderwerp zijn van
de ratrace en hoe dat zich uit. En we zijn niet eens het onderwerp, maar we
lijken er aan onderworpen.
De ratrace maakt dat de activiteiten jou overnemen, in plaats van dat jij zelf bepaalt. Je bent echt van mening dat anderen of het werk jou echt nodig hebben. Racen, vliegen van de ene naar de andere plek. Lunchpauze is luxe. Je hebt je identiteit al aardig aan je werk opgehangen. Slaaf van je eigen hunkering naar...ja, wat eigenlijk? Brandstof voor een burn-out.
De ratrace maakt dat de activiteiten jou overnemen, in plaats van dat jij zelf bepaalt. Je bent echt van mening dat anderen of het werk jou echt nodig hebben. Racen, vliegen van de ene naar de andere plek. Lunchpauze is luxe. Je hebt je identiteit al aardig aan je werk opgehangen. Slaaf van je eigen hunkering naar...ja, wat eigenlijk? Brandstof voor een burn-out.
Misschien heb je het al wel eens gevoeld? Dat je haast opgedroogd bent, je voelt je leeg, bijna niets meer te geven. Gespannen als een rietje. Als er iemand iets te veel vraagt...., pats!
Ik laat vaak coachingsklanten hun drie werelden tekenen; hun ik-wereld
in het midden, daaromheen de prive-wereld en daaromheen de werk-wereld. Deze vullen zij met activiteiten, die ze ontplooien in die 'wereld'. En raad
maar eens welke cirkel erg vol is...
Juist! De cirkel van de werk-wereld...dik, vol en belangrijk. De privé-wereld, vrienden, familie, oftewel de sociale cirkel, is ook aardig gevuld.
En het is ook zo dat de
ik-cirkel akelig leeg blijft of kleiner wordt gemaakt. Het krimpen van de ‘ik’
ten gunste van het werk. De gehele loyaliteit gaat naar het werk, je bent
geworden wat je doet. Dat zie ik ook vaak op borrels, waar het binnen de
kortste tijd over werk gaat. Wie ben je? Ik ben Anke en ik ben coach. Vreemd,
want ik ben ook nog zoveel meer, maar in deze tijd is het zo gewoon om ons te
richten op dat wat we doen in ons werk.
En als je werk dan niet gaat zoals je
wenst?
Als er bijvoorbeeld een crisis is in de wereld, waardoor je werk
moeilijker gemaakt wordt, dan wordt het ‘jou’ dus ook moeilijker gemaakt. Ai.
Tijd voor het laden van je ‘ik’.
Het toverwoord daarvoor is ‘onafhankelijk genieten’. Gewoon onafhankelijk van een direct nut, onafhankelijk van een ander, genieten van
iets omdat het kan. Alleen. Omdat je er van ge-niet. Even niet een doel, wel een nut. Even niet in
werking zijn, even opladen.
Fijne vakantie.
Fijne vakantie.
P.s. ik stuur dit blog tijdens mijn vakantie en heb het eerder geschreven. Ik merk nu al dat mijn 'ik' meer geladen is dan tijdens werktijd. Het voelt zelfs vreemd om dit bericht te 'posten'. Maar des te meer merk ik nu het verschil, zij het subtiel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten