Ik krijg veel vragen van trainingsdeelnemers, als: 'Waarom zou je je kwetsbaarheid tonen?' Ja, waarom eigenlijk?
Als je alleen al naar het woord kijkt, dan wil je ervan af: 'Je kwetsuren baren'.
Baren, dat doet pijn.
En baren levert ook iets heel moois op:
Tijdens een training is het vaak wel eenvoudig te laten zien. Er is altijd wel een deelnemer (vaak een vrouw), die 'zich kwetsbaar opstelt', en ongelofelijk veel indruk maakt. Je luistert als vanzelf naar zo iemand.
Je zou kunnen zeggen dat er de echte kwetsbaarheid is en de emotie, die er soms uit ziet als kwetsbaarheid. In de 'nep'kwetsbaarheid schuilt nog schuld naar iemand anders, of boosheid op iemand anders. Je geeft de ander de schuld van de pijn.
Echt kwetsbaarheid is niet schuldgevend, dat is met open armen 'je zelf kwetsbaar opstellen'. Heel open, uitnodigend, moedig, want er is weldegelijk (kans op) pijn. Uit echte kwetsbaarheid, straalt kracht. Zo iemand durft zichzelf te laten zien. Opent daarmee zichzelf en daarmee vaak ook iets in de ander.
Kwetsbaarheid levert soms tranen. En tranen zijn toch niet leuk? Tenminste dat leren we al vanaf jongs af aan. Als het echte kwetsbaarheid is, vind ik tranen altijd mooi.
Het is alsof de ziel dan spreekt: 'Ik wil er uit, ik wil er zijn'.
Als je echt contact wilt maken met de ander, is het prettig als er kwetsbaarheid mag zijn. Alsof je elkaars ziel uitnodigt er te mogen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten